23e etappe (deel 1). Hospital de Orbigo - Murias de Rechivaldo

Om zeven uur ging volgens afspraak mijn wekker. Goed geslapen. Alleen is er door ons drieen volgens mij een wereldrecord snurken gevestigd. Ik heb midden in de nacht toen ik er uit moest om te plassen stiekum met mijn Iphone opnames gemaakt van Jan Christoph en Brian. Zij zeiden dat ik ook had gesnurkt. Waarvan akte.

Ontbeten hebben Jean Christoph en ik in de alberge. Cafeo con leche met een grote chocolatine van gisteren. €1,80. Maar het smaakte prima. Buiten was het maar 8C, dus weer fleecejack aan. het dorp uit krgen we een geweldig uitzicht op een fantastisch landscha a la de Arriege. Ook net zo leeg en stil. Ik kreeg een echt peregrinogevoel over me heen. Stilzwijgend en alleen maar genietend hebben we de eerste twee dorpjes Vilares de Orbigo (na 2,5km) en Santibañez de valdeiglesias (5 km) achter ons gelaten. We hadden nog geen zin in rust.

Doorgelopen door dit imponerende landschap met stevige klimmetjes erin en in de verte de bergen van morgen. Na tweeen een half uur als we ergens in de middle of nowhere ergens willen stoppen verschijnt er ineens bij een bouwval een kraampje met daarin alleen maar lekkers, fruit, frisdrank, zelfgebakken cake, enz. Een australische en een spanjaard "runnen" deze tent. Ze willen nergens geld voor en er is ook geen bus voor een donativo, maar we ontdekken ergens een cirkel op de grond waar geld in ligt en daar gooi ik dan ook maar een euro bij voor een glas kou grapefruitsap.

We lopen door en na een kilometer zien we in de verte Astorga liggen. Het is dan nog een uur lopen. Allemaal over mooie brede paden. Telkens verdwijnt Astorga weer, maar komt gelukkig ook weer terug. Om de stad te bereiken moeten we eerst nog tegen een stevige heuvel op, want daar is ze op gebouwd. Vol ontzag lopen we door de stad. prachtige geboeuwn en weinig verkeer. Mijn eerste doel is het Officia du Turismo. Daarvoor moeten we de hele stad door want het ligt vlakbij de kathedraal en zo komen we alle mooie gebouwen reeds tegen. het bisschoppelijk paleis van Gaudi o.a.

Gelukkig is er een internetcafe en dat is tot twee uur open. Eerst drinken Jean Christoph en ik nog een grote cola met een tapas erbij (€2,50) en we besluiten dat we elkaar weer ontmoeten in Murias de Rechivaldo 4km verder. Om 12 uur begin ik te schrijven en het is nu vijf voor 2 en ben ik weer helemaal bij en blij. dadelijk nog even de kathedraal in en dan zingend op weg naar Murias de Rechivaldo, dan heb ik meteen ook de eerst 4km van de komende 26, alleen maar stijgend, er op zitten.

22e etappe. La Virgen del Camino - Hospital del Orbigo.

Om half zeven maakt iemand het licht aan op de zaal. Ik blijf nog een kwartier liggen, maar sta dan ook maar op. Om vijf over zeven loop ik de deur uit. Het is dan nog donker. en koud. Fleecejack doet het prima met lopen. Vandaag een behoorlijk (mentaal) pittige dag omdat het stuk dat nu komt totaal 28 langs de N120 voert. Weliswaar over een lekker grindpad maar toch. Dat is voor mij vergelijkbaar met Napoleonsweg tussen Venlo en Roermond voordat de A73 werd aangelegd. Druk, stank en lawaai. daar moet ik het vandaag mee doen. De omgeving is ook niet echt inspirerend. Vrij veel industriele beboeuwing en verder alleen maar maisvelden. het is de hele dag Spaans vlak a la Zuid Limburg.

het dorp uitlopend eet ik een banaan en een mueslireep. 4 km naar Valverde de la Virgen. Daar wacht de koffie. Maar daar wachtte helemaal niets. Alles dicht. Dan maar 9 &%$(?!!! km doorlopen tot het volgende dorp Villadangos de Paramo. Echt zo´n lang stuk weg met alleen maar verkeerslawaai en maisvelden. Maar omdat het nog niet warm was ging het lopen erg lekker. Vlak voor Villadangos heb ik in een chaufferscafe annex albergue een cafeo caon leche en een zeker 40 cm lang stuk bocadillo met olijfolie en serranoham gegeten (€3,80). Zie ik daar op het plaatselijke journaal dat danny van Poppel de dag ervoor de etappe in de Vuelta heeft gewonnen. En zie ik ook dat Nederland van Ijsland heeft verloren. Nu snap ik ook het appje van Kim van Danny Blind. Ik kan er alleen maar om lachen.

Om 10 uur vetrek ik weer en ik heb nog geen idee tot waar ik vandaag zal komen. De zon is beginnen te schijnen en het wordt snel warm. Ik heb mijn fleecejack maar uitgelaten. Als ik het dorp uitloop is het al 25C en zie ik in de verte voor het eerst de bergen waar ik overmorgen tegenaan hoop te lopen. Nog steeds kaarsrecht grindpad en alleen maar mais. Dan kom ik na 20km aan in San Martin del Camino. Eigenlijk moet ik nu stoppen, maar het is pas half twaalf, het is een verschrikkelijk saai oord: 30 huizen met een albergue en verder niets, nada. Komen daar Jean Christoph en Mathilde weer aangelopen. Samen drinken we een grote cola (€1,80) en hebben we een soort krijgsraad wat we verder doen. Het besluit is snel genomen. We lopen die 7km naar Hospital de Orbigo ook nog bij. Dat heeft voor mij twee voordelen: 1. Dan ben ik van dat ellendig lange stuk langs de autoweg af. en 2. Dan is het morgen naar Astorga maar 17km en daar kan ik dan voor de middag zijn en in die grotere plaats is er zeker wel een internetcafe. Zo gezegd zo gedaan. De laatste 7km bij 28C en een fris windje stiefelen jean Christoph en ik achter elkaar aan. Mathilde wil wat langzamer lopen. Om de beurten Jean Christoph en ik voorop. Meestal zwijgend. Niet om elkaar uit de wind te houden maar zo dat we om de beurt in elkaars zweetlucht lopen. Gedeelde smart is immers halve smart. In 1 1/2 uur leggen we de laatste 7km af en om een uur bereiken we Hospital de Orbigo. Een schitterend gerestaureerd klein stadje met een prachtige lange stenen brug. De langste brug in de camino.

In de albergue heb ik voor €9,50 weer een slaapplaats. 1 kamer met 2 stapelbedden voor vier personen compleet met douche en WC, maar wij zijn maar met z´n drieen. Brian (65, retired regimental sergeant major in the Artilery) uit Brisbane (Sunshine Coast). OOk heeft deze albergue een computer, maar jullie raden het al: ook dit beestje doet het niet. Stik.

Douche, wasje doen en Ine bellen. Er zit nieuwe electriciteit in de badkamer. Daar ben ik om drie uur mee klaar. Nu eerst weer een tussenmeur. En dat lukt goed. Om vier uur met een grote pot mahou-bier (€2,50) op het terras in het zonnetje. Hier weer fotos uploaden en overdenk ik mijn eerste week, want ik loop nu al 7 dagen. het gaat heel erg goed, geen blaren. Totaal al 133km gelopen. Dat is gemiddeld 19 per dag. Vrijwel op schema. En slechts 3 zaken uit mijn rugzak heb ik nog niet gebruikt: mijn slaapzak (alleen nog maar in lakenzak geslapen), mijn stokken (maar dat komt vast nog) en mijn opinel mes. verder ook geen enkel ander ongemak. 20km per dag is voor mij ideaal.

Om half zes even een toer door het stadje. prachtig restauratiewerk. Een fles van 1 1/2 liter water gekocht (€1,-). Water uit de bron is niet zo lekker hier. In de kerk, ook prachtig gerestaureerd, heb ik kaarsjes aangestoken voor Lotte, Maud en de komende niño van kim en Gijs. Het is echter een elektrische installatie. een euro er in gekieperd en daar begint de flipperkast te leven. Uiteindelijk blijken er 8 kaarsjes te branden en dat lijkt mij genoeg voor mijn familie. Toch nog even bij de kaarsjes blijven zitten en dan komen de kleinkinderen heel erg dichtbij. Ik krijg er vochtige ogen van. Nu ik dit schrijf weer.

Uit de kerk bezoek ik de flappetapper en vind ik een opticien om mijn zonnebril weer goed te laten buigen en om twee kapotte neusvleugeltjes te laten vervangen. De vriendelijke mevrouw (gelukkig spreekt ze Frans) doet dit voor €4,-. Mijn wereldopticien lex Janssen doet dit met een lachend gezicht gewoon voor niks.

Terug bij de albergue zit Jean Christoph over zijn vermoeide voeten te vegen. hij vraagt of een voetmassage helpt. Ik antwoord bevestigend en daarop loopt hij onmiddellijk naar demasseuse toe, die nu spreekuur heeft in onze albergue. Helemaal gelukkig komt hij terug.

Binnen aan de bar aperitief gedronken met Brian, Jean Christoph en nu ook Rosellanie (559 en Peter (57) uit Hedemora, 200km ten noorden van Stockholm. Allemaal een rondje en ik moet voor 2 bier en 2 wijn €5,40 afrekenen. Er staan nog wat locals aan de bar en met handen en voeten voeren we een gesprek, nou ja gesprek. Dan komt een meneer binnen en die zet een geheimzinnige fles op tafel zonder etiket. Huisgemaakt. De meneer is monsieur Alphonse, spreekt Frans, maar hij is geen familie van monsieur Alphonse, de begrafenisondernemer uit de serie Allo, Allo. Er wordt uitvoerig over de fles gesproken en naar gewezen. Ik besluit te gaan vragen wat het is en dat wordt me door Jose, Jose en meneer Alphonse uitvoerig uit de doeken gedaan. het is Orujo, 50% alcohol, een soort grappa. Of ik wat wil proeven? nou vooruit dan. Komt zo´n zelfde aangebroken fles onder de toonbank vandaan. Ik een slok net alles zij. Christeneziele, alsof een brandend zuur door mijn slokdarm richting maag stroomt. tranen in de ogen. Vuurpijlen, enz. Kortom, het was verrekkes sterk. Na een halve liter water ging het weer enigszins en gingen Jean Christoph en ik op zoek naar een restaurant.

Hij vond wat. Restaurant is een groot woord voor een kale houten rafel onder zeildoek, waarvan tenten worden gemaakt. Wat normaal de ramen zijn zat nu in het dak. mevrouw zelf kwam ons bedienen. Het tafellaken was een stuk afgescheurd wit papier. Maar lekkere gemixte salade en een nog lekkerder onvervaslste steak frites met een groot stuk heel erg lekker meloen na. En natuurlijk koude lokale wijn. €10,-

Om negen uur terug in de albergue. Wat was het koud: 6C, maar op de kamer werd het warmer. Brian kwam op dezelfde tijd als wij terug en om kwart over negen ging het licht uit.

21e etappe (deel 2) Arcahueja - La Virgen del Camino

Om 11 uur ben ik uit het internetcafe vertrokken. Blij dat ik weer bij was en dat ik alles wat ik in mijn hoofd had zitten, nu ook "op papier" had staan. Even op een bank voor de kathedraal gezeten om in mijn boekje de route te bestuderen, want dat is soms nog niet zo makkelijk om de grote bsteden uit te komen.. Ik besluit tot La Virgen del Camino te lopen. Nog 8 km, ongeveer 2 uur lopen, waarvan 1 1/2 constant stevig heuvel op en dat is best pittig. De weg uit de stad staat gelukkig overal goed aangegeven. De zon begint te schijnen en de temperatuur loopt snel op, maar gelukkig waait er ook een fris windje. lekker. Ik ga vrij snel merk ik want ik passeer alleen maar enkele peregrinos, waaronder twee dames uit Rocroi, maar die lopen veel te langzaam voor mij. In een uur en drie kwartier ben ik al in La Virgen del Camino. Ik passer hier een supermarktje en koop daar 6 mueslirepen en drie vuistdikke zwarte pruimen (€1,63). Voor de stoelgang zullen we maar zeggen. De albergue is vrij nieuw en voor €6,- heb ik weer een bed op een zaal van 20. Eten moet in het dorp, maar daar heb ik al genoeg restaurantjes zien liggen.

Mijn slaapburen zijn Jean Christoph (52) uit Limoges, Salvatore uit Palermo en Mathilde (26) uit Treviso. Zij is verbaasd dat ik weet waar het ligt, maar toevallig lag daar het Italiaanse hoofdkantoor van NAVTEQ in Italie.

Douchen, mijn wasje doen en Ine bellen. Ze heeft nieuwe tegels uitgezocht. Direct na het douchen stoot ik mijn gehavende grote teen hard tegen mijn kastdeurtje. Dat doet verrekte zeer, maar het bloedt gelukkig niet erg. De hospitalero doet hier het wasknijpermanagement. D.w.z. dat ik moet laten zien hoeveel spulletjes ik heb gewassen en dan ontvang ik van haar het bijbehorend aantal wasknijpers. Tijdens het was ophangen ontdek ik dat mijn albergue deel uitmaakt van een afdeling van een psyciatrisch ziekenhuis. Ze zullen toch niet denken dat peregrinos ergens een schroefje hebben los zitten?

Na de was doen vind ik Helga (68) uit Bochum bereid om mijn teen van een nieuwe pleister te voorzien. Daartoe moet ik echter eerst mijn mijn voet in warm water, met daarin mijn wasmiddel. Gaat gelukkig goed en mijn teen wordt weer mooi op de Ine methode ingepleisterd. De pijn is gelukkig al minder. Hierna nog effen een uurtje slapen.

Om half zes ga ik met Jean Christoph het dorp in voor een aperitief. In een zijstraatje zijn een aantal cafes. Daar zitten we eerst allleen, maar niet lang want er komen steeds meer jonge militairen in landmacht kaki en luchtmacht grijs de tafeltjes bevolken. Zeker een opleidingscentrum in de buurt. Allemaal kortgeschoren koppies en bijna allemaal een streep (zij kunnen dus al lezen). Sommige hebben al twee strepen. Die kunnen dus ook al schrijven. Allemaal slank volk op een dame na, die is wat volslanker, maar ook daar hebben ze een uniform omheen gekregen. Complimneneten aan de kleermaker.

Terwijl wij daar zitten komt een soort Hans op de Laak figuur vrolijk langs de tafeltjes gelopen. Blijft bij elk tafeltje staan en brengt de militaire groet. Al die militairen geven geen sjoege. Dat is onbeleefd, want ik heb geleerd dat je terug moet groeten. En dat besluit ik ook te doen als hij aan ons tafeltje komt. Hij is aangenaam verrast en begint terwijl wij beiden in de houding staan een heel verhaal af te steken. Heel erg vochtig, want zijn gebit wordt volgens monumentenzorgterminologie ingedeeld in de categorie "ruines". Maar vrolijke Frans hobbelt rustig verder terwijl al die soldaatjes grinnikend toekijken.

Terwijl wij op het terras zitten ontdek ik ook dat in het straatje om de hoek maar liefst 2 internetcafes zitten. net nu ik helemaal bij ben. Zul je zien dat ik er de komende dagen geen meer tegenkom.

Daarna restaurantje gezocht. Op weg daar naar toe nog even twee bananen gescoord (€0,60). Restaurantje gevonden. De eigenaar verontschuldigt zich al van te voren dat de TV en de Wifi het niet doen, maar dat maakt mij niet uit. Er wordt aan gewerkt zegt hij. En inderdaad zie ik een monteur van Telefonica op de knieen voor een kastje met allemaal draden zitten. het diner was heel apart. Eerst paella van zwarte rijst met calamaris (heerlijk), daarna een heel erg malse kip en een zelfgemaakte caramelpudding na. natuurlijk met een fles plaatselijke koude rode wijn erbij. Totaal €10,-. Tijdens het diner was er een tweede monteur bijgekomen. Veel armgebaren. Maar toen we weg gingen nog steeds geen Wifi. De monteurs zaten aan de wijn aan de bar, maar de TV deed het weer.

Na het diner terug naar de albergue. De temperatuur was gedaald naar 8C. het gaat snel op deze hoogte van 800 meter. Ik was blij dat ik mijn fleecejack had meegenomen. Om kwart over negen lag ik in mijn bedje en heb nog wat fotos ge-upload (wat is dat toch een raar woord).

21e etappe (deel 1) Arcahueja - Weet ik nog niet

Vanochtend om zeven uur opgestaan. Erwaren er al een stel weg en die hadden dat dus erg stil gedaan. Het is koud 11C. Toch besluit ik gelijk te starten in alleen mijn t-shirtje (voor de dames: vandaag heb ik mijn wit aan). Als ik het binnen een half uur nog koud heb zal ik mijn windjack pas aantrekken. Eerst een mueslireep naar binnen gewerkt. Mijn broek voelt aan de rechteronderkant erg licht aan en inderdaad vijf minuten onderweg ontdek ik dat ik mijn telefoon heb laten liggen met opladen. Stik. Terug. Hij ligt er gelukkig nog en om kwart voor acht loop ik voor de tweede keer vandaag de albergue uit.

Het is 8km naar Leon en ik moet 4 kilometer lang een flinke heuvel over heb ik gisteren in de taxi gezien. En dat klopt ook. En elke keer als ik denk dat ik boven komt maakt hij nog een knik naar boven en dat flikt hij vier keer. terwijl ik naar boven loopt neemt links van mij de stedelijke bebouwing toe. Als ik boven ben zie ik Leon voor me liggen. Dekathedraal in de oude stad echter nog niet want die ligt nog veel verder naar rechts. Om kwart voor negen zie ik de kathedraal in de verte en ik ben weer onderde indruk. De afdaling Leon is nu begonnen en via een prachtige laan loop ik richting oude stadscentrum. Ik kom ook nog langs mijn albergue waar ik vorig jaar nog heb zitten schrijven voordat we met de nachtbus naar Madrid gingen. Een ijverige Waalse hospitalero zegt dat ik er niet in mag, maar ik vertel hem alleen maar mijn verhaal van vorig jaar. Moeder overste heb ik niet gezien.

Door naar de kathedraal. Op het plein ervoor lijkt het wel een reunie, want ik kom een flink aantal bekenden tegen. Toen de kathedraal in. Hier is men op de commerciele toer €5,- entree en pergrinos geen korting. Wel 65+ en dus ben ik voor €4,- binnen. Erg indrukwekkend, maar over foto,s maken doet men meilijk. Toch stiekum een paar gemaakt.

Na de kathedraal op het plein naar een cafetaria voor mijn ontbijt. Cafeo con leche met een palmera natural en een palmera chocolat. €4,50 als ik het binnen op eet en €6,- als ik buiten op het terras ga zitten bikken. Dus binnen. en dat is maar goed ook want daar zitten de zusjes Bruna en Anna een beetje sip te kijken want voor hen houdt het vandaag hier op. Volgend jaarweer. Bruna vraagt nog of de pleister nog houdt en dat kan ik bevestigend beantwoorden.

Na het ontbijt besluit ik naar het internetcafe te gaan dat gisteren was gesloten, wantdat is vlakbij. Gelukkig is het nu open en vandaar dat een blije Chris hier zit te schrijven. En nu ben ik weer helemaal bij en stap ik hier zo de deur uit om decamino te vervolgen. Het is nu bijna elf uur. Waar ik vanavond slaap weet ik nog niet maardat lezen jullie vast in deel 2 van deze etappe. Waar ik dat ga schrijven weet ik ook nog niet, maar de volgende grote stad Astorga is hier maar 53 km vandaan. Dus nog geen drie dagen lopen.

20e etappe (deel 2) Reliegos - Arcahueja

Na het schrijven van het eerste deel van deze etappes heb ik inderdaaddie pot bier aangeschaft in dat internetcafetaria en onder het genot van die pot bier (weer Amstel) heb ik via een snelle connectie nog een aantal foto´s kunnen uploaden. Daarna metdetaxi terug. Was iets duurder €11,- maar ik was veel te blij dat het gelukt was om mijn blog bij te werken.

Ik was net op tijd voor het eten terug en daar werd ik door de alberguistin neergezet bij twee leuke dames Jytte (64) uit de buurt van Kopenhagen en Bjorg (70) uit Oslo. Voordat we echt aan tafel gingen nog even gekeken naar een flink onweer in de verte boven Leon. Dewind is onze kant op. Ben benieuwd. Met het bestellen van het eten weer de bekende verwarring omdat dealberguistin alleen maar Spaans sprak. Ik heb gewoon "twee" en "zes" gezegd en maargewacht wat er zou komen. En dat was best lekker: spaghetti bolognese van verse tomaten en daarna Albondiras (gehaktballetjes in knoflooksaus). Beiden erg lekker. Als toetje huisgemaakte rijstpudding. Ook erg lekker. De wijn was uit de streek. een koude vino tinto Margues de Trobajo. Alleen waren de wijnglazen op. Dus toen maar uit een bierglas. Wel een met een voetje. Tijdens het eten kwamen Bjorg en ik er achter dat we beiden dit jaar deVierdaagse van Nijmegen hebben gelopen. Zij voor de 13e keer. Chapeau. Ze vindt Nijmegen een geweldige stad en dat is het ook, want we hebben er immers twaalf jaargewoond.

Tijdens demaaltijd was het plotseling paniek, want het begon te gieten buiten en onze was hing daar nog te drogen. net op tijd alles (gelukkig droog) binnen.

Na de maaltijd is het me gelukt de alberguist van dedure computer te bereiken. Via mijn creditcard heb ik mijn mankeren €26,- kunnen voldoen. Ben ik blij om. Ik heb hem toch even verteld dat hij met zo´n personeel als Carlos rekening moet houden met omzetverlies, want tijdens ons afrekengedoe met Carlos zijn er 3 peregrinos voor een ontbijt binnen gekomen en ook weer weggegaan. Hij bedankte me voor de tip.

Om negen uur ware we klaar met eten en zijn we nog even in het cafe tussen de bevolking gaan zitten. Met handen en voeten gepraat. Bjorg deed ook mee evenals Karl (26) uit Poznan. Zijn vriendin ligt al te slapen.

Na de regen koelt het buiten razendsnel af. Binnen 30 minuten van 28C naar 10C. We zijn maar gaan slapen. Half tien ging het licht uit.

20e etappe, Reliegos - Arcahueja

Om vijf uur ging de wekker van het Spaans echtpaar. En toen hebben ze er met z´n tweeen een uur overgedaan om weg te komen. Zacht sissend kletsend enz, enz. Ik was wakker, maar ik dacht mij heb je er niet mee. Eindelijk vertrokken ze en heb ik nog meer dan een uur geslapen. Eerlijk is eerlijk zulke peregrinos kun je missen als kiespijn. Elke dag sloven zich over de hele route duizenden hospitaleros zich uit om het de peregrinos naar de zin te maken en dan heb je er zo´n stelletje tussen lopen, die het leven van een groot aantal anderen verzieken. Ik hoop ze niet meer tegen te komen.

Om 7.15 ben ik opgestaan en om twintig voor acht was ik al weer op weg voor de kaarsrechte eerste zes km naar Mansilla de las Mullas. Voor het eerst zie ik nu ook bergen in de verte. De meseta ben ik bijna overgestoken. Bijna 175km in het niets op 900 meter hoogte van Burgos tot Leon. Ik heb me voorgenomen om weer in elk dorp uit te kijken naar een computer. Direct het dorp uit zie ik in de verte Leon al liggen, maar dat is nog anderhalve dag lopen. Om 9 uur ben ik in mansilla en eet in een slagerij annex albergue een heel ontbijt: Verse jus, cafeo con leche en twee tostadas mansillesa (heerlijke warme boterhammen, met warme tomaten in olijven erop en daaroverheen wel drie plakken serranoham. Ik heb nog net mijn vingers niet opgegeten. Totaal voor €5,50.

Vandaag loop ik 20km naar Arcahueja. Dan ben ik morgenvroeg na 8km in Leon en ga daar niet weg voor ik een computer heb gescoord en helemaal bij ben met mijn blog.

Om kwart voor elf ben ik in Puente Villarente. Weer geen computer !&%$/?!! Hier cafeo con leche en verse jus voor €3,50. Bovendien krijg ik er nog een stuk tortilla bij. lekker. Daarna door voor de laatste 4,5km naar Arcahueja. Dat gaat best lekker. Alleen breekt nu de zon door en vliegt de temperatuur richting 30C. Bovendien wordt het steeds heuvelachtiger en om in het dorp te komen moet ik nog een extra heuvel op. Om twaalf uur ben ik er. Een leuke kleine albergue met een echt Venlose kamer: Blauwe muren en rode stapelbedden. Buitengekomen tref ik op het terras Claire uit Amsterdam met haar vriend John uit Londen. Zij is haar doctoraal studie aan het doen in de rechtsfilosofie en hij werkt bij een investeringsmaatschappij voor jonge technologiebedrijven. Even lekker bijgekletst. Zij lopen door en laten hun emailadres achter om lid te worden van mijn blogfamilie.

Ook hier in Arcahueja geen computer. Ik neem me voor om vandaag de taxi naar Leon te nemen en in deze grote stad (130.000 inwoners) zal toch wel ergens een internetshop hebben. Maar eerst weer douchen en de was doen en Ine bellen (de marmeren platen voor de badkamer gaat niet. Gaat ze andere voor uitzoeken).

Taxi besteld en deze brengt mij de 8km voor €10,- naar Leon toe. (Komen we in Venlo net van het station naar huis, max 3km). Hij zet me af vlak achter de prachtige kathedraal. Aan de voorkant is het toeristen bureau, maar als ik er om twee uur ben is dit $%&!! dicht. Dan maar naar een groot hotel zoeken. Vind ik. Geen computer, wel wijzen ze me de weg naar een computershop. Daar ben ik om half drie, echter ze zijn om kwart over twee dicht gegaan en gaan pas om vijf uur weer open. Weer naar een ander hotel. Weer geen computer en zij wijzen me de weg naar een andere internetshop onder een bar. Ik naar beneden en daar opent zich de hemel voor mij. Er staan in een muffe ruimte wel 8 computers en ik kan voor €1,40 per 30 minuten mijn gang gaan zo lang ik wil. En in dit muffe hok zit ik nu ruim twee en een half uur en ben ik helemaal bij en blij en ga ik nu een mega pot bier drinken op jullie en mijn gezondheid. Proost!!!! En bij dit biertje probeer ik ook nog alle fotos te uploaden. De stad hoef ik morgen niet meer helemaal door te lopen, want dat heb ik nu al gedaan en ik moet eerlijk zeggen het is meer dan de moeite waard.

19e etappe. bercianos del Real Camino - Reliegos

Zeven uur op. Geen last gehad van de krakende vloer als mensen naar het toilet moesten.

Om half acht begin ik te lopen bij 17C en bewolkt weer. Kippevel, maar ik loop mezelf snel genoeg warm. In anderhalf uur loop ik weer door de eindeloze lichtgolvende vlaktes de 8km naar El Burgo Ranero. Onderweg nog ongeveer een kwartier met Katerine (50+) uit Kopenhagen gepraat. In de verte hoor ik gelach bij een bar waar een aantal peregrinos zitten. Ik daar ook naar toe, want immers een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Wordt daar een soort sketch uit Fawlty Towers opgevoerd met Colin (42) uit Cardiff in de rol van Basil en Oreol uit Barcelona in de rol van Manual from Barcelona. Hele teksten kenden ze van buiten en ik wist er ook een aantal. We hebben ons behuild. Daarna ging Colin naadloos over naar Dad´s army en passerden captain Mainwaring, sergeant Wilson, Corporal Jones (Jonesy, "never tango with an old butcher") en soldaat Pike de revue. Wat hebben we gelachen. Er gingen rondom ons wat ramen open van bewoners, die wilden weten wat er aan de hand was. Colin ging echter vlot over naar Allo Allo en zo kwamen we cafehouder Rene en leutnant Gruber tegen. Ook hebben we nog stukjes uit "Mr Bean", "On the buses" en "Cheers" gehoord.

Na een uur zijn we maar verder gaan lopen. Oreol had last van zijn voet en liep wat langzamer en dus hebben Colin en ik nog verder doorgepraat over Britse humor en wie die mensen zijn die deze dialogen kunnen schrijven. Daarna ging het over cricket. Hij moet perse voor het einde van de maand thuis zijn want dan begint het wereldkampioenschap. We hebben de 12 km door het nog steeds eindeloze niets zonder pauze gelopen en de tijd vloog om.

Om 12 uur zijn we al in Reliegos en daar komen na een tijdje ook Anabel, Danuta en Katja weer langs. Oreol heeft pijn en wordt vakkundig door Katja gemasserd. Daar kijkt hij niet blij mee, maar als hij een uur later vertrekt voelt hij zich weer beter, zegt hij. Colin en de meiden vertrekken ook en ik ga naar binnen om mij in te schrijven. Ik kom terecht op een zespersoonskamer zonder stapelbedden. Dat gaat vlot. De albergue wordt gedreven door twee zussen van ongeveer 35 jaar en die hebben er behoorlijk de wind onder, want pa doet precies wat zij zeggen en zo heb ik die man zien afwassen, glazen en borden ophalen en een kuil graven naast het huis. Helaas weer geen internet en een heeeeeeeeeeeeeeel langzaam wifi. Ik kan er zelfs geen fotos mee uploaden. Na douchen, was doen, Ine bellen, er is al een stukje opgebouwd in de badkamer, ben ik door het dorp gelopen en ben bij alle zes andere albergues en bars binnen geweest, maar nergens een computer. Het douchen was overigens weer een verhaal apart. De douchedeuren stonden naast de douchecabine. Dus heb ik mezelf heel voorzichtig gedouched om er geen kliederzooi van te maken en ik heb keurig met de gereedstaande mopper het water van de vloer geveegd.

In de albergue municipal, stonder twee computers, maar daar had een of ander goochem vlak achter de computers alle draden doorgeknipt. Ik kon wel janken. Ik nam me voor morgen in elk plaatsje te kijken naar een computer. Ook heb ik nog effe een mailtje naar de preses van Venlona geschreven om aan de mannen te laten weten dat het me goed gaat en dat ik die operamelodieen maar niet uit mijn kop krijg. Daarna heb ik mijn verdriet verdronken met een halve liter Amstel Cerveza. En ik heb mezelf opgelegd, dat wat er ook gebeurd ik in Leon ga schrijven en wel net zo lang tot ik helemaal bij ben. Toen ben ik gaan pitten.

Maar dat duurde niet lang want om vijf uur komt een Spaans (45+) echtpaar on-peregrinos hard de kamer opgestommeld. En nu opgepast, want dit verslag gaat als een vies verhaal verder. Dus jullie zijn gewaarschuwd. Die man komt binnen en laat een gigantische boer. De vrouw zegt er niets van, maar ik denk: "dat kan ik beter" en ik laat op een luidruchtige wijze flink wat overtollige lucht uit mijn endeldarm ontsnappen (Ine is er immers toch niet bij om er wat van te zeggen). Het echtpaar knippert niet eens met de ogen. Verder zeggen ze ook niets op mijn buenas dias. Ik ga naar beneden en heb nog even met mijn Navteq engel in Santiago, Pablo Lampon; gebeld om te zeggen dat het goed met me gaat.

Het diner heb ik alleen genoten, want mijn kamergenoten heb ik niet gezien. Weer een salade, vervolgens varkensfricandeau in paprikasaus met friet en als toetje guagada (lokaal puddinggerecht met honing). Bijbehorend een fles wijn uit deregio Leon: Viña Pornada7Vinicola valmadrigal. Erg lekker. Toen ik de fles half leeg had ging ik hem terugbrengen, maar daar wilden de dames niets van weten en toen heb ik mijn plicht als peregrino maar gedaan en de fles verder leeggemaakt.

Na het eten naar boven en daar had de Spaanse kamergenoot weer een verrassing voor mij. Hij had gedouchet en zijn natte kliederboel niet opgedweild. Eerst dacht ik, dat laat ik mooi liggen, maar ik realiseerde mij dat wanneer ik er ´s nachts uit moest ik wel eens zou kunnen uitglijden en wat als ik dan iets breed. Ik keek of Spaanse meneer nog wakker was, maar ze sliepen alletwee als rozen, maar niet lang meer! Luidruchtig heb ik de emmer en dweil gepakt, overal het licht aangedaan en de deur open laten staan en ik heb in plat Limburgs aan meneer en mevrouw vertelt dat ik het even ging opruimen. Dat was in een paar minuten gebeurd en toen heb ik hen nog even verteld dat ik overal het licht aan zou laten en de deur open zou laten zodat het snel zou drogen en dat zij nog konden kijken of ik het wel goed had opgeruimd.

Met het licht aan kan ik prima slapen. Heb ik in dienst geleerd, maar meneer stond na 10 minuten op om alles uit te doen en de deur te sluiten. Ik heb niets meer gehoord en sliep om half tien.

18e etappe Moratinos - Bercianos del Real Camino

Nadat ik het vorige artikel had afgesloten komt Marie Pascale vragen of ik met haar en haar broer Maurice wil eten. En natuurlijk wil ik dat want het is altijd gezellig om met Fransen aan tafel te zitten. Gespreksonderwerpen genoeg: eten, wijn, Nederlanders in Frankrijk, enz.

We besluiten weer voor het peregrino menu. In mijn geval is dat een gemengde salade met een heerlijke creme balsamico uit Italie. Benieuwd of die in Nederland ook is te krijgen. Daarna Calamaris. In dit geval kleine inktvisjes in een gekruide soep met gekookte aardappelen en (veel) knoflook. Heerlijk. En een echte Spaanse sinaasappel toe. Met de drank maken ze een vergissing. Ze komen geen wijn brengen, maar van die lekker Duitse blonde jongens weissbier. Die rekenen wij ook goed. Buiten regent het weer pijpestelen. Benieuwd wat het morgen wordt. Om 21.00 uur slapen. Maar om 01.00 zitten we alledrie rechtop in bed. Een hevige bliksemflits onmiddellijk gevolgd door een enorme donderklap. Een onweer vlak boven ons gehucht. We hebben een half uur voor de raam naar dit natuurgeweld staan kijken. De donder maakt enorm veel lawaai hier boven de meseta. Gelukkig wordt niets of niemand geraakt.

Om 07.00 staan we samen op want we moeten nog afrekenen. Gisteravond ging dit op een of andere duistere manier niet meer. Ik hoop om 07.30 weg te zijn, maar ik had buiten Carlos gerekend. Dit figuur bemande de bar voor het ontbijt en afrekenen. Hij is beslist niet de uitvinder van het buskruit, noch van het zwarte garen of het klosje. Ook heeft hij niet vooraan gestaan bij het uitreiken van het verstand. Alles van ons stond op een rekening. Marie Pascale schrok zich een hoedje en begon in rad Spaans te vertellen aan Carlos dat hier niets van klopte. Carlos werd zenuwachtig hief de armen ten hemel, riep mia cara en begon nog sneller Spaans te spreken. Ik opperde dat mogelijk mijn rekening ook erbij stond en dit was ook zo. Marie zocht uit wat van haar en Maurice was en dat werd afgerekend. Toen bleef er voor mij €34,- over en ik vond dit behoorlijk aan de lage kant omdat ik flink wat heb zitten computeren. Er staat echter maar een half uur op en dit moeten er zeker 4 zijn. Ik zeg ¨4 uur¨en Carlos houdt vol ¨30 minuten¨ en hij wil niet meer aannemen. Dus stop ik nog €5,- in het potje voor reparatie van het lekkende kerkdak, maar ga toch met een bezwaard gemoed naar buiten. Ik heb het telefoonnummer en probeer vanavond de chef te bellen.

Om 08.00 sta ik pas buiten en kan ik aan mijn etappe beginnen. Ik weet nog niet precies naar welk dorp. Het is heerlijk bewolkt Nederlands wandelweer: 17C en een licht briesje. Daar teken ik vandaag voor. Na 15 minuten haal ik Tania uit Fatima (Portugal) in. Zij is 62 dagen geleden vanuit Lausanne vertrokken waar zij werkt. Hebben samen een half uur in een laag tempo doorgelopen tot San Nicolas del Real Camino. Daar gaat zij eten en ik besluit door te lopen tot Sahagun. Spaans vlak, wat wij dus een soort zevenheuvelen achtig landschap noemen.

Om 9 uur zie ik Sahagun liggen, maar da is het nog drie kwartier lopen. Ik begin flink honger te krijgen en dat wordt nog vertsterkt als ik Sahagun in langs een broodfabriekje loop. Vlak voor Sahagun moet ik bij een kapelletje nog een steentje uit mijn schoen verwijderen. Om kwart voor tien zit ik in het stadje achter een kop koffie en een bocadillo met serranoham. €3,70. Ik heb dan alweer 10km gedaan.

Nog steeds heerlijk loopweer. Ik besluit dat mijn bestemming vandaag Bercianos del Real Camino zal zijn. Nog steeds bewolkt en heuvelachtig. Mijn hoedje en zonnebril heb ik nog niet nodig gehad. Om kwart voor twaalf loop ik onder de Spaanse TGV lijn door en ontdek op een rustplaats tussen de wespen de twee Franse vriendinnen uit Marvejols en Reunion. Ik heb alleen wat water gedronken en een kwartiertje met de dames gekletst en toen ben ik vertrokken voor het laatste uur, maar dat doe ik in 40 minuten. Om 12.30 uur ben ik in Bercianos del Real Camino en dan heb ik 22km heel erg makkelijk gedaan. De albergue gaat echter pas om 13.30 open, maar ze zijn coulant en laten ons er al om kwart over een in. Dan

Het inchecken gaat weer zeer primitief. Alleen Spaans. Gelukkig vertaalt een mevrouw dit in het Frans en zo kan ik het weer vertalen voor een Schot uit Glasgow en Marc uit Kentucky. Het gebouw is zeer oud en onder Spaanse monumentenzorg gerestaureerd. De tent is ontzettend gehorig. en de houten vloer boven kraakt als de ziekte. Hier staan 12 houten stapelbedjes, net zo krap als in Obanos waar vorig jaar die Spanjaard zich zo zijn kop heeft gestoten. Ze willen geen geld voor eten en slapen. Alleen een donativo. Ik stop er €15,- in. Er is echter geen fris of bier te koop en wifi en een computer hebben ze hier ook niet. Dus eerst douchen en de was doen en dan naar het cafe 10m verderop. In het cafe doe ik foto,s uploaden terwijl ik naar de Vuelta kijk. Ine heb ik dan al gebeld: van haar begrijp ik dat onze badkamer er al bijna uit ligt. Om half zes ben ik hiermee klaar en ga terug naar de albergue. Hier vind ik de zussen Bruna en Anna uit Barcelona bereid om mijn pleister om mijn teen te verwisselen. Dat lukt goed. Ik heb er totaal geen last van met lopen. Een goede methode door Ine uitgevonden. Daarna door naar een soort gebedsdienst in het kappelletje. Stelt eigenlijk niets voor maar maakt wel indruk. Mijn gedachten zijn met name bij de zieke Venlona collega´s. Bovendien moet ik goed opletten want ik moet weer van het Frans naar het engels vertalen. Daarna aan tafel. Benieuwd wat we te eten krijgen. De hospitaleros zijn zeer strikt in het plaatsen van iedereen aan tafel en ik zit tussen Giuseppe uit Milaan en Luis uit Argentinie in en tegenover mij zitten drie plaatjes: Anabel (22) en Danuta (22) studerend aan de universiteit in bremen en Katja (21) uit Tilburg, net afgestudeerd als radiotherapeute.

Tafelgesprek is redelijk moeilijk vanwege de akoestiek. Het klinkt ontzettend hol en daarom gaat iedereen nog harder praten. Een complete kakofonie. Heerlijke zelfgemaakte (heel erg zoete) uien en tomatensalade en daarna paella van konijn. Het zag er niet uit in de kommen waarin het werd opgediend, maar smaakte heerlijk. De bijbehorende Rioja ook trouwens. Als toetje had ik een potje bananenyoghurt.

Na het eten komt een van de hospitaleros met een gitaar aanzetten en begint Spaanse songs te zingen en alle spaanstaligen zingen lekker mee. Klinkt goed in die holle ruimte. Daarna zingt Colin uit Cardiff nog yellow submarine dat door iedereen wordt meegebruld. Maar daarna gaan de spaanstaligen pas echt los. Het ene na het andere lied wordt gezongen en de niet spaanstaligen zijn er diep van onder de indruk. Om 10 voor 10 maakt de senior hospitalero een eind aan de pret en gaan we slapen. Ik denk nog even aan die twee lange rechte stukken van 8 en 12km, die ik morgen voor mijn kiezen krijg.