Om 11 uur ben ik uit het internetcafe vertrokken. Blij dat ik weer bij was en dat ik alles wat ik in mijn hoofd had zitten, nu ook "op papier" had staan. Even op een bank voor de kathedraal gezeten om in mijn boekje de route te bestuderen, want dat is soms nog niet zo makkelijk om de grote bsteden uit te komen.. Ik besluit tot La Virgen del Camino te lopen. Nog 8 km, ongeveer 2 uur lopen, waarvan 1 1/2 constant stevig heuvel op en dat is best pittig. De weg uit de stad staat gelukkig overal goed aangegeven. De zon begint te schijnen en de temperatuur loopt snel op, maar gelukkig waait er ook een fris windje. lekker. Ik ga vrij snel merk ik want ik passeer alleen maar enkele peregrinos, waaronder twee dames uit Rocroi, maar die lopen veel te langzaam voor mij. In een uur en drie kwartier ben ik al in La Virgen del Camino. Ik passer hier een supermarktje en koop daar 6 mueslirepen en drie vuistdikke zwarte pruimen (€1,63). Voor de stoelgang zullen we maar zeggen. De albergue is vrij nieuw en voor €6,- heb ik weer een bed op een zaal van 20. Eten moet in het dorp, maar daar heb ik al genoeg restaurantjes zien liggen.

Mijn slaapburen zijn Jean Christoph (52) uit Limoges, Salvatore uit Palermo en Mathilde (26) uit Treviso. Zij is verbaasd dat ik weet waar het ligt, maar toevallig lag daar het Italiaanse hoofdkantoor van NAVTEQ in Italie.

Douchen, mijn wasje doen en Ine bellen. Ze heeft nieuwe tegels uitgezocht. Direct na het douchen stoot ik mijn gehavende grote teen hard tegen mijn kastdeurtje. Dat doet verrekte zeer, maar het bloedt gelukkig niet erg. De hospitalero doet hier het wasknijpermanagement. D.w.z. dat ik moet laten zien hoeveel spulletjes ik heb gewassen en dan ontvang ik van haar het bijbehorend aantal wasknijpers. Tijdens het was ophangen ontdek ik dat mijn albergue deel uitmaakt van een afdeling van een psyciatrisch ziekenhuis. Ze zullen toch niet denken dat peregrinos ergens een schroefje hebben los zitten?

Na de was doen vind ik Helga (68) uit Bochum bereid om mijn teen van een nieuwe pleister te voorzien. Daartoe moet ik echter eerst mijn mijn voet in warm water, met daarin mijn wasmiddel. Gaat gelukkig goed en mijn teen wordt weer mooi op de Ine methode ingepleisterd. De pijn is gelukkig al minder. Hierna nog effen een uurtje slapen.

Om half zes ga ik met Jean Christoph het dorp in voor een aperitief. In een zijstraatje zijn een aantal cafes. Daar zitten we eerst allleen, maar niet lang want er komen steeds meer jonge militairen in landmacht kaki en luchtmacht grijs de tafeltjes bevolken. Zeker een opleidingscentrum in de buurt. Allemaal kortgeschoren koppies en bijna allemaal een streep (zij kunnen dus al lezen). Sommige hebben al twee strepen. Die kunnen dus ook al schrijven. Allemaal slank volk op een dame na, die is wat volslanker, maar ook daar hebben ze een uniform omheen gekregen. Complimneneten aan de kleermaker.

Terwijl wij daar zitten komt een soort Hans op de Laak figuur vrolijk langs de tafeltjes gelopen. Blijft bij elk tafeltje staan en brengt de militaire groet. Al die militairen geven geen sjoege. Dat is onbeleefd, want ik heb geleerd dat je terug moet groeten. En dat besluit ik ook te doen als hij aan ons tafeltje komt. Hij is aangenaam verrast en begint terwijl wij beiden in de houding staan een heel verhaal af te steken. Heel erg vochtig, want zijn gebit wordt volgens monumentenzorgterminologie ingedeeld in de categorie "ruines". Maar vrolijke Frans hobbelt rustig verder terwijl al die soldaatjes grinnikend toekijken.

Terwijl wij op het terras zitten ontdek ik ook dat in het straatje om de hoek maar liefst 2 internetcafes zitten. net nu ik helemaal bij ben. Zul je zien dat ik er de komende dagen geen meer tegenkom.

Daarna restaurantje gezocht. Op weg daar naar toe nog even twee bananen gescoord (€0,60). Restaurantje gevonden. De eigenaar verontschuldigt zich al van te voren dat de TV en de Wifi het niet doen, maar dat maakt mij niet uit. Er wordt aan gewerkt zegt hij. En inderdaad zie ik een monteur van Telefonica op de knieen voor een kastje met allemaal draden zitten. het diner was heel apart. Eerst paella van zwarte rijst met calamaris (heerlijk), daarna een heel erg malse kip en een zelfgemaakte caramelpudding na. natuurlijk met een fles plaatselijke koude rode wijn erbij. Totaal €10,-. Tijdens het diner was er een tweede monteur bijgekomen. Veel armgebaren. Maar toen we weg gingen nog steeds geen Wifi. De monteurs zaten aan de wijn aan de bar, maar de TV deed het weer.

Na het diner terug naar de albergue. De temperatuur was gedaald naar 8C. het gaat snel op deze hoogte van 800 meter. Ik was blij dat ik mijn fleecejack had meegenomen. Om kwart over negen lag ik in mijn bedje en heb nog wat fotos ge-upload (wat is dat toch een raar woord).