chrisnaarsantiago.reismee.nl

Santiago – Venlo. Naar huis

Om acht uur gaat de wekker. Ik heb erg goed geslapen, zeker ook nu ik het extra raam heb dichtgedraaid. Gisteravond nog maar heel eventjes liggen mijmeren in mijn bedje. Zo deel je met vier maatjes lief en leed en zo ben je weer alleen. Maar heel gauw naar huis. Naar Ine en de kids en de muppets en Bo’tje natuurlijk.

Na het scheren (mesje wordt nu toch wel heel erg bot) en douchen weer naar de overkant, naar Paradiso, naar die lieve mevrouw met dat lekkere ontbijt. Gelukkig is ze er weer en ze herkent me. Maar weer hetzelfde van gisteren besteld, want dat was lekker. Tijdens het ontbijt zit ik te denken wat ik zal doen vandaag, maar dan krijg ik een, vind ik zelf, geniale inval. IK ga na het ontbijt mijn rugzak reisklaar maken en dan direct door naar het vliegveld want daar hebben ze internet en terwijl ik zit te wachten kan ik dan mijn blog schrijven.

Helaas kan ik Pablo in Santiago niet meer zien. Ik schrijf hem een email en zal hem maandag opbellen om hem nog eens persoonlijk te bedanken dat hij mijn guardian angel in Santiago heeft willen zijn.

Als ik zit te ontbijten komt ineens Judy uit Bordeaux binnen met haar Amerikaanse caminomaatjes. We halen samen nog een aantal herinneringen op en komen beide tot de conclusie dat het toch een geweldige ervaring is. Ook zij had de dienst in de kerk als teleurstellend (disappointing) ervaren na de hele camino. Alleen had bij haar dienst wel de botafumero door de kerk gevlogen.

We zeggen elkaar adios en ik ga mijn spullen bij elkaar pakken. D.w.z. de rugzak moet weer van de “peregrinostand” in de “luchtvrachtstand”. Ik heb ook geen zin meer om eerst naar de bus te lopen en dan naar het vliegveld te gaan. Ik ga een taxi nemen en dat ga ik doen vlakbij het kathedraalplein. Misschien kom ik nog wel mensen tegen, die ook die kant op moeten. Kunnen we de kosten delen. Maar dat feest gaat niet door. Dus alleen in de taxi. Vaste prijs EU 21,-. De chauffeur spreekt gebrekkig Engels, maar samen hebben we met handen en voeten toch een aardige conversatie. Dat de Galiciers op zijn Spaans “easy going” zijn, dat Galicie zo’n prachtig land is en als ik vertel dat ik ook pulpo heb gegeten kan ik niet meer stuk bij hem.

Op het vliegveld direct op zoek naar een internet terminal, maar kan er nergens een vinden. Dan maar naar de informatiebalie. En met het schaamrood op de kaken bekent de aardige dame mij dat deze internationale airport geen internet terminal heeft. Ik kan wel gratis een half uur wifi krijgen. Het is maar goed dat mijn riem stevig om mijn lijf zit want anders was mijn broek spontaan afgezakt. Shit, shit, shit. Had ik toch beter in Santiago in een internet shop kunnen gaan zitten schrijven g$%$#@$!! Een internationaal vliegveld zonder internet terminal ben ik nog niet tegengekomen in mijn professionele leven.

Dan maar mijn rugzak laten inwrappen. Dat apparaat hebben ze hier gelukkig wel. Ze doen het hier voor EU 9,70. Vooruit dan maar. Bij de incheckbalie weegt mijn rugzak nog maar 9,5 kg. Weer een pond eraf, waarvan twee ons door die maaskei, die ik bij het Cruz de Ferro heb achtergelaten. Ik heb toch nog een rondje gelopen of er toch nog stiekem ergens een internet terminal stond maar inderdaad. Niets, nada.

Door security. Had ook maar vast de schoenen uitgedaan. Toch gaat dat apparaat weer piepen. Wordt ik apart genomen en begint zo’n securityvogel met een papiertje over mijn handen, kleding, horloge, enz. te vegen. Daarna stopt hij het in een machientje en warempel. Ik krijg groen licht. Bij taxfree nog een fles orujo gekocht om Ine van dat spul te laten proeven. Zit hier maar 40% op. Op die zelfgestookte die ik heb gedronken 53%. Benieuwd naar het verschil.

Ook achter de douane is geen internet terminal en toen ben ik op mijn Iphone maar al mijn foto’s gaan terugkijken. De hele tocht komt weer voorbij. Waar ben ik allemaal geweest! Wat heb ik allemaal gezien!

Het boarden gaat zonder problemen. Honger heb ik ook niet in het vliegtuig, dus eet ik mijn laatste twee energierepen maar op. De vlucht zelf verloopt ook rustig. Om vier uur land ik op Dusseldorf. Als ik door de terminal naar de bagageband loop zie ik overal internet terminals. Ik kan wel janken.

Buiten staan Ine en Gijs te wachten. Ik ben blij dat ik ze zie. Ik krijg onmiddellijk van Ine te horen dat we vanavond samen gaan eten. Chinees? Want dat heb ik al 3 weken niet gehad. Nee sjieker, want vandaag bestaat haar pedicurebedrijfje 30 jaar. Helemaal vergeten. En daarna gaan we naar de Nach van het Limburgs Leed, want daar spelen Minsekinder en Jongk Belaege (ik ben benieuwd hoe al deze termen in het Engels en Frans worden vertaald op mijn blog). Kortom, ik zal weer de werkelijkheid in worden gesmeten. Thuis ziet de badkamer er al heel aardig uit, maar ik realiseer me dat ik in dit luxe appartement niet kan douchen en dat kon ik in de meest primitieve albergue wel! Gelukkig verandert dit heel snel.

En morgen is de ouverture in Venlo. En dan zingt Venlona. Maar zonder mij. Ik ga wel luisteren. Vorige keer had ik een week nodig om te “landen”. Benieuwd hoe lang het deze keer duurt.Ik heb een geweldige reis gehad. Niet te geloven dat dit meer dan vijftig jaar na je droom zo allemaal uit kan komen.

Reacties

Reacties

Netty

Welcome back and congratulations!,

BertQ

Hallo Chris. Wat een verhalen wat een ervaring. Een ander mens geworden of moet ik dat over een jaar nog eens vragen. Proficiat.
En Ine ook proficiat. Volhouders he.
Liefs uit Törtel

Ilona

Chris, ik zal je verhalen missen. Wat dat betreft jammer dat je reis voorbij is.

Johan en Francina

Allereerst bedankt Chris voor je mooie verhalen. Ik zal 't nog gaan missen! En Ine proficiat met je 30 jarig jubileum.

Trudydeboon@gmail.com

Fijn dat je weer helemaal gezond terug ben en geniet na met Ine en de Kids.
Grt.Trudy

Ineke van Heel

Gossie Chris...,wat een ervaringen! Welkom thuis na deze uitzonderlijke prestatie!!!Ik ken meerdere mensen die de Camino hebben gelopen; zelfs helemaal vanuit Nederland in meerdere jaren/etappes.
Meerdere boeken/verslagen gelezen, maar weinigen schrijven zo beeldend en smeuïg als jij hebt gedaan! Ik raakte wel een beetje verslaafd aan je blog; wilde elke dag lezen wat je nu weer beleefd had. Wen maar gauw weer aan het "gewone leven" en "het Venlose" En ook zonder badkamer/douche valt er wel te leven, toch???

Arjan van lit

Beste Chris, enorm genoten van jouw verhalen van de afgelopen weken.
Ik stel voor dat jij plaatsvervangend scribent wordt bij M&M.

Ton en Edgar

Lieve Chris, van harte gefeliciteerd met dit behaalde succes! Dat een droom na zo'n lange tijd uit mag komen, dat is toch fantastisch. Geniet na van dit avontuur, we zijn zeer blij het met jou te mogen beleven. Dikke kus Ton en Edgar.

Henk en Annie

Proficiat Chris.
Weer een ding om weg te strepen op je lijstje van dingen die je eens gedaan moet hebben.
Of ga je volgend jaar weer?
We hebben genoten van al je verhalen.
Tot ziens in de stad.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!