Eigenlijk is dit geen etappe, want ik hoef nauwelijks te lopen. Vandaag gaat voor mij pas om acht uur de wekker, maar die had ik ook hard nodig anders had ik gewoon doorgesnurkt na een toch wel weer aparte en, zeker het eerste deel, onrustige nacht.

Mijn kamer blijkt te liggen net boven de binnenplaats van een gezellig café en dat kan ik goed horen. Met nog steeds vochtige ogen, wat wordt ik toch een sentimentele ouwe zak, probeer ik te slapen, maar het is best wel veel herrie en pas morgen zal ik ontdekken dat ik nog een extra venster had kunnen sluiten dat het geluid goed buiten hield. Maar ja, Chris en techniek.

Terwijl ik zo wakker lig draai ik de hele film nog eens terug. Al die kilometers in zon en regen. De landschappen, de dorpjes, enz., enz., enz. Al die verschillende mensen die ik heb ontmoet, die bevolking, die zo aardig is. Ook vraag ik me af wat ik vandaag ga zien in Finisterre (einde van de oude wereld).

Dan probeer ik maar wat foto’s te uploaden, maar wifi slaapt blijkbaar ook want na twintig minuten heb ik nog geen enkele foto kunnen uploaden.

Bij vlagen hoor ik tot drie uur de drukke geluiden van het uitgaansleven. Als deze zijn uitgestorven worden ze afgelost door de vuilnismannen. Die zijn luid en duidelijk bezig met het omkeren van vuilnisbakken met vooral flessen in hun karren. Veel gerinkel dus. Dat duurt ook een stief kwartiertje en net als ik weer even sluimer komt de aflossing in de vorm van autootjes van de gemeentereiniging, die de straten schoonvegen en spuiten. Ja, dat moet ook gebeuren. Eindelijk rond vier uur keert de rust weer en ik moet dus verder goed hebben geslapen als ik pas door de wekker wordt gewekt.

Opstaan, scheren, douchen, aankleden en de straat op om te zoeken naar een ontbijttent. Die wordt me gewezen aan de overkant. Paradiso heet dat ding en via een lange smalle gang kom ik ook uit in een paradijsje. Veel flessen, koper, spiegels, enz. En een heel lieve dame, die voor mij ontbijt gaat maken. Cafeo con leche, twee tostados en een glas verse zumo de naranja. Dit was echt lekker. EU 7,-. Ja, want we zijn weer in de stad.

Om half tien heb ik met Maeve afgesproken op het terrein voor de kathedraal. We treffen elkaar en gaan op weg naar een plein waar we bus lijn 5 moeten hebben naar het grote busstation. Hier vertrekt de bus naar Finisterre. Een rit van drie uur voor net 100 km. Om kwart over tien zijn we er. Ruim voor de twintig voor elf, die we hadden opgekregen. Echter deze informatie was fout. De bus was al om tien uur vertrokken en de volgende gaat pas om 13.00 uur. Ik wil per se mee, want deze plek hoorde ook bij mijn camino. In eerste instantie had ik besloten om ook deze laatste honderd kilometer te lopen, maar vorig jaar tijdesn de camino heb ik zo vaak gehoord van mensen, die het hebben geleopen, dat het na Santiago een anticlimax is. Aantal albergues is beperkt, stemming is heel anders, enz. Dus heb ik tijdens mijn planning van dit jaar reeds besloten om de tocht naar Finisterre per bus te maken.

Maeve besluit in de stad te blijven, want als getraind marathonloopster wil ze ook hier nog enkele kilometers maken. Toch hebben we samen nog een uur lekker kletsend door de buitenwijk gelopen. Twee grote onderwerpen. Als eerste de mis van gisteren. Als katholiek opgevoed meisje in Ierland, 36 jaar jonger als ik, heeft ze ook nog steeds grote moeite met de manier waarop meneer pastoor gisteren de mis deed. Als tweede valt het me op hoe gepassioneerd en enthousiast ze over haar werk als huisarts kan vertellen (nee, beslist niet gezondigd tegen de geheimhoudingsplicht van artsen over individuele patiënten ). Als ik haar zo hoor praten realiseer ik me dat ik zelden iemand ben tegengekomen, die zo het voor haar juiste beroep heeft gekozen. Volgens mij wordt het een hele goeie en ik beveel haar aan bij al mijn familie, vrienden en bekenden.

We spreken af dat we elkaar om kwart over tien weer op het plein voor de kathedraal zullen ontmoeten voor ons laatste diner, want ook zij vliegt morgen naar huis. In het busstation retourticket Finisterre kopen (EU 23,40) en gaan zitten wachten. En dan heb ik toch nog een beetje geluk. Het busstation heeft gratis wifi en nog heel snel ook. In een uur haal ik mijn volledige achterstand aan uploaden van foto’s in. Weer een zorg minder. Dan is het half een en ga ik op zoek naar mijn bus. Het nummer van de bus dat op mijn kaartje staat klopt niet met het nummer op de bus en met nog een aantal andere peregrinos stappen we toch maar in. Gelukkig blijkt het de goede bus te zijn.

In de bus ontdek ik een nieuw verkeersbord: verboden met blote voeten in de bus te zitten. De rit zelf is prachtig. Door een groot aantal dorpjes en dorpen, het laatste deel via de kustlijn gaat het via Noia, Muros en Cee naar Fisterra. Het is laag water. Overal zie je bootjes op het droge liggen. Ook kan ik op enkele plekken de kweekvijvers van de pulpo zien liggen. Aan het aantal kweekvijvers te zien moet hier in Galicie een enorme hoeveelheid pulpo worden gegeten.

Als ik om vier uur aankom heb ik best honger dus op zoek naar een tent waar ik “iets uit de zee” kan eten. Ik heb best trek in paella. Kom ik bij een speciaal restaurant terecht. Blijkt een bib gourmand van Michelin te hebben, maar heeft naast diverse aquaria ook een gokkast, bovendien staat de TV ook gewoon aan. Dat had ik nog nooit gezien. Kan dus blijkbaar ook. Helaas paella vanaf twee personen. Dan maar mejillones el vapor en vooraf een empenada met zeevruchten (heerlijk). En die mosselen zijn de grootste en de lekkerste, die ik ooit heb gegeten. Samen met mijn eerste vino blanco de la casa op de camino en koffie toe. Alles voor EU 18,40.

Daarna het dorpje in om cadeautjes voor de familie te kopen. Dat wilde ik perse hier doen. Kan ik zeggen dat ik voor hun cadeautjes helemaal naar het einde van de wereld ben gereisd. Ook heb ik in de laatste albergue nog hun stempel laten zetten in mijn credential (stempelkaart).

Daarna nog even op een terras gezeten met een vino blanco. Komt in een keer Marco uit Sao Paulo op mij afgelopen. Of ik hem nog kan herinneren en meteen tovert hij de foto uit zijn iphone waar we samen opstaan met Mercedes in Vega de Valcarce. Hij liep minstens 30km per dag en was helemaal naar hier doorgelopen. Morgen zou hij terug naar Santiago gaan.

Om zeven uur weer in de bus terug. Bij langzaam ondergaande zon rijden we weer langs de kust terug. Prachtige gezichten en ik zie ook nog roeiers. Een gestuurde dubbelzes in een soort smalle maar hoge zeesloep en zeer ongelijk, maar ik kan er geen foto’s van maken want mijn Iphone is leeg. Jammer, jammer, jammer. Wel nog plezier gehad, want achter me in de bus zitten twee Poolse meisjes met twee Spaanse knullen, alle vier peregrinos. Spreken allemaal behoorlijk Engels en zijn elkaar nu een cursus Pools en Spaans aan het geven. Dat gaat met veel gelach als ze allemaal struikelen over de klanken van de andere vreemde taal. Als ze terug zijn gaan ze in de stad stappen en orujo drinken.

Om tien uur zijn we weer terug bij het busstation. Daar pak ik een taxi en die brengt me voor EU 4,- weer naar het plein voor de kathedraal. Daar komt Maeve net aanlopen. Ze heeft vandaag nog lekker gerend, maar als dame natuurlijk ook nog geshopped. Samen gaan we op zoek naar een eettent. Maar ja in Spanje en om deze tijd zit het mudvol. Gelukkig vinden we nog een plekje. Veel honger hebben we niet maar rivuelta de silas confam en pimentos de padron gaan er nog wel in. En we besluiten om samen nog een laatste fles Rioja op te drinken. Voor mij “proost” en voor Maeve “Slainte” doen wij meerdere malen.

Ook hier is het afscheid niet makkelijk. Ik neem nu afscheid van mijn tweede camino dochter, want zo wil ze door mij worden genoemd. Staan we daar weer alle twee met betraande ogen te knuffelen. Nog even zwaaien en dan verdwijnt ze om de hoek. Straks vliegt zij terug naar Dublin. Ze moet maandag weer beginnen. Om half een lig ik in mijn bedje. Nu wel met alle luiken dicht, zodat het geluid buiten blijft. Straks naar huis.