Nadat ik klaar ben met mijn blog (EU 5,- voor 2 uur), vraag ik aan de mevrouw van het cafetaria of ze een taxi voor me kan regelen. Komen daar ook twee Amerikaanse dames binnen, die hetzelfde willen. Deze dames had ik gisteren ook al ontmoet, want zij hadden zich ook verlopen, net als ik. Dus kunnen we de kosten delen. Binnen twee minuten staat hij voor de deur en een vriendelijke mevrouw , die gebrekkig Engels spreekt neemt ons mee naar Lavacolla en daar begin ik om tien uur aan mijn laatste tien kilometer. Het zal een dag worden waar ik toch een aantal keren van de ene verbazing in de andere zal gaan vallen. Het is (nog) erg rustig. Windstil weer, mistig en wat frisjes met 12C. Een wat trieste dag voor mijn afscheid van de camino, maar eigenlijk ideaal wandelweer.

Vrijwel direct loop ik, alweer bergop, Lewis (37) uit Schotland achterop. Gisteravond nog samen met hem en zes anderen geaperitieft. Hij loopt mank. Heeft duidelijk last van zijn knie, maar gaat het wel halen. Zijn vrouw heeft twee dagen geleden af moeten haken in een van die regendagen. Zij is al in Santiago. Lewis zegt al snel tegen mij dat ik door moet lopen omdat mijn tempo veel hoger ligt en dat doe ik ook na hem nog een buen camino te hebben gewenst.

Onderweg, voortdurend Cauberg op en af, met af en toe lange rechte stukken vals plat, passeer ik vrijwel alleen “toerist peregrinos”, zoals wij ze noemen, meestal zonder rugzakken of met hele kleintjes waar net twee boterhammen in kunnen.

Om elf uur ben ik al bij de Monte do Gozo. Hier moet ik voor het eerst de kathedraal kunnen zien liggen, maar door de mist zie ik helaas niets. Nog vijf kilometer. En hier houdt voor mij eigenlijk de camino op. Alleen maar toeristen. Heel af en toe een “echte” zoals ik. Hier besef ik heel goed dat “de weg er naar toe” oneindig veel belangrijker is dan “het bereiken van het doel”.

Nu begint het afdalen naar de stad. Eigenlijk niets bijzonders. Je loopt gewoon langzaam een grote stad binnen. Buitenwijken, enz. Gewoon stug doorlopend en toerist peregrinos passerend bereik ik langzaam de oude stad. Als ik zo'n beetje tel is nog niet een op de twintig peregrinos een echte. Maar ja, ieder doet het op zijn eigen wijze. Nog steeds Cauberg op en neer. De straten worden langzaam drukker en ook wat smaller. De oude stad lijkt heel erg veel op Valkenburg en Lourdes, wanneer je alle souvenirwinkeltjes in ogenschuw neemt. Dan zie ik ineens een van de torens van de kathedraal en ik moet eerlijk zeggen. Dit doet me niet zo veel. Meer de gespannen verwachting, ook als ik onder de laatste poort door het grote plein op loop. Om twaalf uur precies sta ik voor de kerk. De klokken beginnen te luiden en het begint ook te gieten van de regen. Symbolisch? Ik ben op tijd onder de bogen van het Galicisch parlement/raadhuis aan de overkant. Daar heb ik als eerste Ine gebeld dat ik was aangekomen.

Dan Pablo bellen. Hij heeft nog geen hotel voor me gevonden. Alles uitverkocht. Hij was nog op zoek. Dan eerst maar mijn compostela halen. Daar is het gelukkig niet druk. Niet meer dan twintig mensen voor me. Het papiertje deed me wel wat. Erg officieel in het latijn met ook mijn naam in deze taal. In elk geval zoveel dat ik er ook nog een koker bij heb gekocht om ze te beschermen.

Daarna door naar het erboven gelegen Huis der Lage landen. Hier wordt ik warm ontvangen door de vrijwilligers daar met Nederlandse koffie. Ik was de enige op dat moment en de 2018e Nederlander van dit jaar. Goed dat het daar is want je kunt er direct je eerste indrukken kwijt aan mensen, die de tocht ook al hebben gemaakt.

Daarna op zoek naar het Officio du Tourismo Galicia in dezelfde straat voor onderdak. Die geven me een kaart met een aantal albergues erop en verwijzen me ook door naar het Officio du Tourismo Santiago in dezelfde straat 200 meter verderop. Wordt ik op weg er naar toe aangehouden door een oude baas, die erg veel op ome Nand zaliger van Ine uit Hoeven lijkt, en die me een papiertje in de hand drukt. Hier staat Habitaciones op. Heb jij een onderdak voor mij. Ja, zegt hij in gebrekkig Engels en hij gaat me voor naar een donkere gang, waarvan het licht automatisch aanspringt als we binnenkomen. Op de eerste verdieping laat hij me een keurig kamertje zien. Alles wit en netjes schoon. Per drie kamers twee douches en een WC op de gang. Wat een luxe en voor EU30,- per nacht mag ik er slapen. Ik ga gelijk accoord en betaal ook gelijk. Heb ik een kamer op nog geen twee minuten lopen van de kathedraal.

Heb ik gelijk Pablo maar gebeld om te vertellen dat ik onderdak heb. Hij gaat nu naar vluchten naar Dusseldorf kijken. Ook Ine weer gebeld dat ik een slaapplaats heb. Daarna scheren en douchen en dan nog wat fotos uploaden, maar dat gaat langzaam en daarbij val ik dus gewoon in slaap.

Om vijf uur wordt ik wakker. Snel opstaan en naar de kathedraal naar mijn maatjes voor het aperitief. Om half zes ben ik er en komen Jean Christoff en Maeve ook aan. Katja stuurt een sms dat ze een Sloweense bekende heeft ontmoet en dat ze bij ons in de kerk komt zitten. Het aperitief in een taberna vlak bij de kerk doen wij met een paar heerlijke riojas. Glazen zijn wat kleiner en prijs is wat hoger dan op het platteland maar voor EU 2,40 voor zo’n glas hoor je mij niet klagen.

Om kwart over zeven richting kerk via de zuid ingang naar de gereserveerde plaatsen voor perregrinos met een Compostela.

En dan in de kerk zal ik het komende uur door een roller-coaster van emoties gaan. Nog nooit in mijn leven heb ik in zo’n korte tijd zoveel gemengde gevoelens gehad. De mis begint. Vijf heren, want priesters hebben ze hier genoeg. Die spoelen elke dag aan met de stroom toeristen peregrinos. Meneer pastoor, zal ik hem maar noemen, lijkt wel heel erg veel op de beruchte “schijn”heilige oud bisschop Gijssen uit Roermond, de bisschop, die zelfs mijn moeder uit de kerk wist te krijgen. Net zo’n uitgestreken gezicht alleen niet zo’n scheve mond. Hij begon gewoon aan de mis. Niemand werd welkom geheten. Waarom zou je ook. Een non zong tussen al dat geprevel door, gelukkig wel erg zuiver.

Tijdens de dienst schuifelen de toeristen gewoon langs ons heen. Ze zijn gelukkig wel stil. De dames van de schoonmaakploeg in het lichtblauw gaan gewoon door met hun werkzaamheden. Buiten op de trappen van de zuidingang begint een orkest onder luid applaus, goed hoorbaar in de kerk, te spelen.

Onder de preek van meneer pastoor begint het orkest de triomfmars uit Aida van Verdi te spelen. Geen idee waar de preek over ging. Hij duurde ook behoorlijk lang. Meneer pastoor hoorde zichzelf zeker graag praten. Maeve vatte het treffend samen: “He has an audience who cannot escape”. En voor mij sloeg ze hiermee de spijker precies op zijn kop.

De collecte wordt bij ons opgehaald door een oude baas, die in zijn kostuum verrekt veel op Quasimodo lijkt. Hij mist alleen de bochel. Volgens mij weet deze baas het ook niet meer precies, want de helft van de mensen slaat hij over.

De botafumero blijft ook stil hangen. Kennelijk heeft zich niemand gemeld, die de EU350,- wil betalen om het grote wierookvat te laten zwaaien. Nou ja, dan maar zonder.

Bij het ter communie gaan word je door de mensen van de veiligheidsdienst in bepaalde richtingen gedirigeerd. Ik tref een Aziatische priester. Ook prima. De non blijft maar zingen.

Tijdens de hele dienst heeft meneer pastoor niet een keer naar links of rechts gekeken in de kerk. Nooit in de richting van de peregrinos, die toch eigenlijk zijn “core-business” zijn, want door deze dagelijkse stroom van mensen is Santiago beroemd geworden en is uitgegroeid tot wat het nu is. Voor mij heeft de katholieke kerk in de vorm van deze meneer pastoor als dienaar van de kerk weer een hele grote steek laten vallen. Leren ze het dan nooit? Inleven in mensen, empathie, zouden juist deze mensen toch heel erg goed moeten kunnen.

Aan het einde van de dienst wordt altijd opgenoemd uit welke landen de peregrinos zijn gekomen. Wij viertjes komen uit Ierland, Slowenie, Frankrijk en Nederland. Echter geen van deze landen wordt ook maar genoemd. Ook nu wordt zelfs niet de kant van de peregrinos opgekeken. Minachting? Arrogantie? Onwetendheid? Slordigheid? Ik weet het niet, maar na de dienst heb ik niet zoveel zin meer om achter het altaar mijn camino af te sluiten met een bezoek aan Sint Jacobus. De andere drie halen me over om het toch te doen en zo sluit ik me aan in de rij. Gelukkig springt voor mij ook het licht op groen en mag ik door. Enkele personen voor mij wordt een vrouw door hevige emoties overvallen, begint te krijsen en wil het beeld niet meer loslaten. Leden van de veiligheidsdienst leiden haar gelukkig weg. De omarming van Sint Jacobus doet mij op zichzelf niet zoveel totdat ik aan mijn drie wandelmaatjes denk en dan komen toch de traantjes.

Vervolgens onder door de crypte en weer op weg naar boven. Nog geprobeerd een foto van Sint Jacobus te maken maar ik kan er niet dichtbij komen, dat wordt verhinderd door de veiligheidsdienst. Dan maar van wat grotere afstand.

Ik realiseer me dat wat ik hier heb geschreven mogelijk voor een aantal mensen wat hard aankomt, maar het was MIJN camino en zo heb IK deze dienst ervaren na het voltooien van die 800 kilometer te voet.

Om kwart voor negen zitten we in het restaurant en de dienst is toch vooral het onderwerp van gesprek, maar al gauw wordt het weer ouderwets gezellig en weemoedig, want vandaag valt ons groepje uiteen. Katja vliegt morgen al naar huis. Eerst ’s avonds naar Milaan en dan in de nacht nog vijf uur in een auto naar Ljubljana en Jean Christoph zit morgenvroeg al in de trein voor zijn negentien uur durende terugreis naar Limoges. Zelf krijg ik het bericht van reisbureau "Kim en Gijs", dat ze voor mij op zaterdag een directe vlucht naar Dusseldorf met Vueling hebben gevonden. Wat een service toch weer van dit reisbureau. Vorig jaar ging het ook al zo vlot.

Het diner was in een wat sjieker restaurant. Voor mij noodles with mussels and calamari en porkloin with french fries and cold pasta. Icecream en vino tinto de la casa. Totaal EU 12,-. Alles razendsnel opgediend. Ik moest aan Fargo denken waar Ine en ik ooit op een zakenreis binnen 55 minuten een vijfgangenmenu moesten wegwerken.

Na het diner nog naar een taberna voor onze allerlaatste gezamenlijke fles Ribeira wijn voor deze 4 musketiers uit elkaar gaan. Dat is best heftig. Een aantal kussen van Jean Christoph en hij bedankt me voor de zoveelste keer voor mijn Engelse lessen. Ik bedank hem natuurlijk voor zijn zeer levendige cursus Frans aan mij. Een nog groter aantal knuffels van Katja. Maeve zie ik morgen weer, maar die houdt het ook niet droog. We gaan letterlijk in vier richtingen uit elkaar. Zullen we elkaar ooit terugzien?

Om kwart over twaalf ben ik terug op mijn kamer en probeer te gaan slapen na deze emotioneel beslist heftige dag.