Wat een dag van uitersten: Onweer, druilerige regen, gietende regen, zon en net zie ik dat Tom Dumoulin de etappe in de Vuelta wint.

Vandaag begon ook al raar. Om 04.15 begint ineens een haan te kraaien. Weet dat stomme beest niet dat het pas om 6 uur licht wordt? Kan dat beest wel wat doen. En ik sliep zo lekker al vanaf 21.00 gisteren. Enfin, dat beest stopt weer en ik heb to 05.30 geslapen want toen werd het weer onrustig van al die pelgrims, die vroeg wegwillen. Ik wil pas om 08.00 weg, maar door alle drukte stap ik om 07.00 als laatste de albergue uit. Het is 18C, bewolkt en in de verte zie ik bliksemflitsen. Donder hoor ik nog niet, maar ik ben zo naar de lucht aan het kijken dat ik effen niet op let. Gelukkig ziet John uit Aberdeen het, die een paar honderd meter voor me loopt en hij schreeuwtme in de goede richting.

Toch nog even aan gisteren gedacht. Die taxi kostte wel €40,-voor 45 km, maar ik heb er een dag mee gewonnen en dat scheelt €30, en dan nog de €8,- voor de bus. Dus eigenlijk kostte die taxi maar €2,-. Of heb ik nu verkeerd gerekend?

De bliksem in de verte wordt nu gevolgd door donder en komt zeker mijn kant op aan de wind te zien. En effe later begint het te regenen. Ik kan nog net mijn parapluutje pakken en opzetten en daar het los. Het begint te gieten. Rennend (eigenlijk meer hobbelend met die kilo´s op mijn rug) bereik ik een schuur met een overhang. Toch maar mijn poncho gepakt en de hoes voor om mijn rugzak. Poncho om met hulp van medeperegrino´s net zoals ik hun help. En wachten tot de pijpestelen kleiner worden. Gelukkig gebeurt dat, maar het blijft stevig regenen. Ik begin honger te krijgen want alleen een mueslireep vanochtend is niet genoeg. Stevig doorlopen naar Ledigos. Daar ben ik na 1 1/2 uur. Cafeo con leche en een bocadillo con jamon, heerlijk, gaan er vlot in. Dan toch maar weer de regen in. Net als ik naar buiten ga komen er twee dames uit Nunspeet binnen. Nog even vertelt dat ik daar een jaar op de oenenburgweg heb gewoond en ik stap weer volledig ingepakt de regen in op weg naar Terradillos de los templarios. Dat is nog maar drie kwartier lopen en ik weet dat in de albergue daar een computer is, want daar heb ik vorig jaar het stukje geschreven, waarin ik besloot te stoppen. Drie kwartier in de regen. De poncho is goed waterdicht, maar lekt het water net aan de onderkant in mijn broek en het loopt langs mijn blote benen in mijn sokken. Stik. Ik ben helemaal alleen in een leeg land en de gedachte aan de computer houdt me op de been. Als ik in Terradillos arriveer regent het weer pijpestelen. Gelukkig is de Albergue er nog en hij is open. Ik loop gelijk naar de bezemkast (een wat beter woord voor de computer room zoals zij het aangeven) en ja hoor hij is er nog. Gevraagd of ik mocht computeren en dat mocht. Ik alles uitgepakt. Mijn routeboekje goed vochtig Uit mijn beurs loopt geen geld maar water. Geld in de automaat entoen gaf het ding aan "no signal". Eigenaar erbij en hij zei dat door het onweer de lijn was uitgevallen. De TV deed het ook niet meer. Gelukkig was er wel nog Dat moet ik weer hebben is er een computer doet dat $%&/?!!! ding het niet. de twee euro, die ik erin had gestopt kreeg ik wel weer terug.

Toch maar gewacht tot het wat minder regende en toen verder naar Moratinos, dat een uur lopen verder ligt. Weer helemaal alleen , maar nu slechts in de miezerregen. Nog langs een oude romeinse put gekomen en het water dat er uit komtis lekker. Verder naar Moratinos in het niets. Gelukkig begon het weer harder te regenen en ook weer onweren, waardoor ik ook weer sneller ging lopen., maar na drie kwartier kwam ik redelijk verzopen aan. En daar kwam ik in de hemel terecht. Een moderne albergue met een jonge alberguist, die ook nog Duits en Engels spreekt en ....... die ook nog een computer heeft. Wel duur, maar dat kan mij niets schelen, €4,- per half uur, maar nu kan ik tenminste mijn verhalen schrijven terwijl het buiten regent. En zo heb ik in mijn natte kloffie nog 2 1/2 uur zitten schrijven terwijl het buiten door regent. Als ik klaar ben om 13.30 is het ook opgehouden met regenen en schijnt de zon. Echter aan de andere kant bliksemt het weer en komen er donkere luchten mijn kant op. Ik besluit om te blijven en niet het onweer over me heen te laten komen, want ik moet weer 10km door het niets naar Sahagun en daar is weer die albergue met die kuilbedjes. Bovendien ruik ik mezelf niet, maar ik stink een uur in de wind.

De alberguist gaat me voor naar een driepersoons kamer. Kost maar €10,- voor een nacht. En nu maar wachten wie mijn buren worden. Deze albergue bestaat pas sinds 2011 en is hardstikke modern. Heeft dus ook geen slaapzalen. Heb ik vannacht ook geen bovenbuur. En er hangt ook nog een TV aan de muur. Het moet niet gekker worden.

Ik ga naar mijn kamer en besluit alles maar uit mijn rugzak te halen en kijken hoe klef het allemaal is. Dat valt gelukkig mee. Dan maar douchen en wassen. Gaat allemaal prima. Er is zelfs shampoo. Kan ik de mijne sparen voor als het echt nodig is. De was te drogen gelegd op de grondonder een afdak. De zon is weer begonnen te schijnen. Daar ook maar al mijn vochtige zooi neergelegd. Ik ben nog steeds de enige peregrino. Dan ga ik maar even op mijn bed liggen. Val ik weer in slaap en wordt 1 1/2 uur later wakker, want er komt een Frans echtpaar van 65+de kamer op. Bij het voorstellen blijken het broer en zus te zijn Marie en Pascal uit Lyon. Ik krijg gelijk de complimenten voor mijn Frans.

Zij gaan badderen en klerenwassen en ik ga beneden naar de bar. Blijkt de Vuelta op te staan. Heb ik lekker zitten kijken bij een glas echt Duits Franciskanerweissbier. Gelijk maar besteld. €3,- voor een halve liter en ook nog in een origineel glas. Kan mijn geluk niet op. De Vuelta wordt steeds spannender, want ik hoor de reporter steeds Dumoulin roepen. En verdomd. Tom wint ook nog en inmiddels schijnt de zon weer volop en als ik boven ga kijken is al mijn was en kleffe zooi weer mooi droog. Dan ook maar gauw dit artikel schrijven, want alsik blij ben type ik veel sneller. En de dag is nog niet voorbij. En wat het weer morgen wordt durft hier niemand te zeggen. Qua lopen voelt dit als een rustdag, slechtsa 12 km, maar we hebben wel weer van alles beleefd.