Inmiddels zit ik hier in het businesscentre van het luxe Maritim hotel op het vliegveld van Dusseldorf mijn best te doen bij spiegelende verlichting op mijn Duitse toetsenbord en voor max 30 minuten want dan moet ik weer opnieuw inloggen. Maar de eerste hindernissen zijn genomen.

Vandaag heb ik nog zeker 4 uur gewerkt. Ja echt gewerkt voor een van mijn reintegratieclienten, die een baan heeft gevonden en daar ben ik heel gelukkig van geworden. Alles voorbereid, zodat mijn waarnemer vliegend kan starten. En dat gaat Anita zeker lukken.

Om 17.15 ben ik vertrokken vanuit de flat. En eerlijk is eerlijk: afscheid nemen went nooit. Het weer had dit prima begrepen, want in de stromende regen ben ik onder mijn parapluutje naar het station gelopen. Daar heb ik in 2 rondes het gevecht met de kaartjesautomaat gewonnen. D.w.z. ik heb er een geldig kaartje uitgekregen tegen de mij beloofde prijs.

In de trein vroeg ik me af of ik vandaag nog vreemde types zou tegenkomen en ik werd op mijn wenken bediend. Een meneer met een grote baard. een ijsmuts en een korte lederhose vergezeld van een bak friet, die hij gretig wegwerkte.

Eindelijk was ik weer los, alleen. Dat was een hele overgang na de reis met 190 personen metVenlona, waar alles tot in de puntjes was georganiseerd. Je hoefde alleen maar af en toe een klein stukje te lopen naar bijv de operayaal, bus, bierbrouwerij, enz. Wat is dat toch een geweldige club om lid van te mogen zijn. En nu moet ik alles zelf regelen. Zo weet ik nog bijv. niet waar ik morgen slaap en of dat wel in een bedje is. Dat is heel wat anders dan de extra luxe kamer waar ik nu zit.

De rugzak voelde al gelijk weer vertrouwt en mijn spit van vorige week, opgelopen bij het uit de roeiboot stappen, is helemaal over.

Het enige dat ik ben vergeten is natuurlijk mijn overzetzonnebril. Gelukkig heb ik wel nog mijn geslepen zonnebril nog. Kijken of ik morgen op het vliegveld een nieuwe kan scoren. Wat heb ik toch met zonnebrillen?

Mijn diner heb ik ook al op: een banaan en een broodje met serranoham. Sinds Timisoara kan ik even geen warm eten meer hebben en zeker geen bier. Blij dat ik er daar al flink wat water tussendoor heb gedronken.

Morgenvroeg om 6 uur op en dan kijken of ze hier ook mijn rugzak in kunnen wrappen. En nu ga ik lekker vroeg slapen in een ontzettend groot bed.