Dit is voorlopig het laatste artikel in de hele serie. Veel meer geschreven dan ik vooraf dacht, maar ik had ook geen idee hoeveel indrukken ik te verwerken zou krijgen. Wat dat betreft heeft Katja me toch aardig “aan de gang gekregen en gehouden” met mijn blog. En daar ben ik heel erg blij mee.

Ook over mij als peregrino hebben veel mensen gevraagd de afgelopen periode. Hoe was het nou om daar als pelgrim/peregrino rond te lopen. Hoe heb je dat ervaren. In onderstaand artikel hoop ik daar antwoord op te geven.

Algemeen

Het beste kun je wat mij betreft een peregrino vergelijken met een “beschermde diersoort”. Ook hier de invloeden van de UNESCO en hun werelderfgoed lijst. Er is de Spaanse autoriteiten veel aan gelegen om deze naam ook, "zeer hoog” op die lijst te houden.

Echt in de watten gelegd word je natuurlijk niet want je moet die honderden kilometers toch helemaal zelf lopen, maar erom heen is toch aardig wat georganiseerd.

Bewegwijzering.

Vanaf de Frans – Spaanse grens is er duidelijk bewegwijzerd met gele pijlen, jakobsschelpen op muren, als bijv. tegels of andere plaquettes aan de muur. Op de grond als tegels met het jakobsschelpmotief. In dorpen en steden d.m.v. bijv. jakobsschelpen in brons op de grond, enz., enz., enz. Desondanks is het mij toch 3x gelukt om verkeerd te lopen, maar dit was gewoon altijd “eigen schuld”.

Wanneer je bijv. een weg over moest steken stond dit van te voren al aangegeven op de route. Bovendien werden de automobilisten ook gewaarschuwd op de weg dat er overstekende peregrinos aankomen en zij zijn erg voorzichtig want als je als automobilist betrokken bent bij een ongeval met een peregrino, dan heb je pas echt een probleem. Bijv. strafverdubbeling. De Spaanse overheid kan zich natuurlijk niet permitteren dat op hun stuk cultureel erfgoed elk jaar een groot aantal doden vallen. Zelf heb ik me nooit onveilig gevoeld. Er waren wel eens stukjes bij dat je uit moest kijken, maar de automobilisten weken “breed” uit voor de peregrinos. Ook in de steden bij zebra’s. Men stopte al, nog voordat je een voet op het zebrapad hebt gezet.

Water en eten onderweg.

In elk dorp vind je wel een pomp waar je gewoon water kunt tappen. Dit is zeer goed te drinken. Heel af en toe zit er een chloorsmaakje aan, maar als je genoeg dorst hebt dan wordt dat ineens veel minder belangrijk. Voordeel hiervan is dat je dan ook geen liters extra water mee hoeft te sjouwen op een aantal uitzonderingen na waar je wel lange stukken (12 tot 18 km) geen pomp of huis tegenkomt.

Eten lukt vrijwel in elk dorpje waar je langs komt. Overal zijn er goed uitgeruste, maar soms ook eenvoudige, albergues en winkeltjes, waar je energierepen, bananen, pleisters, cola, enz. enz. Kunt kopen. Soms moet je buiten je rugzak afdoen, want met zo’n ding om kun je dan niet eens naar binnen. Heel vaak is het eten daar ter plekke bereid, broodje, croissant, bocadillo’s, tortillas en lekkere cafeo con leche. Alles vers met producten uit de streek en de mensen zijn apetrots als je hun dan een compliment geeft, of gewoon verteld dat het erg lekker is. Gelukkig had ik altijd honger, waardoor ik flink heb kunnen proeven van alles.

Mezelf tegenkomen.

Dat heb ik toch even moeten laten bezinken, maar eigenlijk maar twee keer: De eerste maal was in de laatste vijf kilometer naar Hontanas, toen ik er behoorlijk doorheen zat en de tweede keer was toen ik gestopt was en in de taxi zat en toen al mijn maatjes zag, die wel nog konden lopen. Dat was effe heftig.

Bevolking.

Was erg vriendelijk is mijn ervaring, ook al kijkt men hier wel eens met zo’n donkere blik. Wanneer je zelf vriendelijk blijft krijg je dit ook altijd terug. Eigenlijk heb ik geen echte voorbeelden gezien waarbij peregrinos door de bevolking onheus bejegend werden en omgekeerd.

Heel vaak werd je een buen camino toegewenst wanneer men je zag aankomen met je rugzak. Vertederend was het om buen camino te horen uit de mond van de kleintjes met hun schelle stemmetjes en hun lange uithalen: buen caminoooooooo!!

Ook als je ergens anders was en men hoorde dat jij de camino liep werd er altijd met respect naar je gekeken en als je dan weer uit elkaar ging was er wederom die “buen camino” als groet.

Conclusie

De hele periode, dat ik er rond heb mogen lopen, heb ik me thuis gevoeld in Noord Spanje. Dit werd nog versterkt als je met de mensen kon praten. Dit gaf je dan ook de kans om hun te vertellen hoe mooi hun streek was, hoe goed hun wijn en eten en voordat je het wist was je dan alweer in gesprek. Ik heb genoten en ben blij dat ik volgend jaar weer mag!!!