Het eerste dorpje in de etappe van Belorado naar San Juan de Ortega is Tosantos. Ik besluit er te ontbijten. De albergues verdiende de naam eigenlijk niet maar het was zo lief en schattig en oprecht. Een goed engels sprekende jonge vrouw (ong. 30 en in engeland gestudeerd) in joggingpak heet me welkom. Haar haren had ze vermoedelijk gekamd door haar vingers in het stopcontact te steken, want het stond als een soort ragebol alle kanten op. Ze leidt me binne, wijst me de plek waar de rugzak kan staan (schoenen hoeven niet uit) en wijst me een plaats aan een soort lange keukentafel, gedekt met een plasti zeil. Heel veel verschillende stoelen er om heen.

Ik kom tegenover Fiona uit HongKong te zitten. Een mooie meid van 27 (8+). en naast mij zitten grootvader, zoon en dochtertje Luna (3) uit Bordeaux. Help yourself: Uit een stapel mokken op tafel zoek ik er een uit met het oor er nog aan. De koffie staat klaar in een thermoskan zonder oor. Dan maar met twee handen vastpakken en inschenken. De koffie komt er niet alleen aan de bovenkant uit maar ook in het midden. Ik kan nog net de kan terug op tafel zetten voordat ik mijn vingers brand. Koffie overal op het tafelkleed. Gelukkig staat er een grote rol keukenpapier op tafel (ze wisten kennelijk alwat er zou gaan gebeuren). Uiteindelijk lukt het me toch om met wat minder morsen genoeg koffie in mijn mok te krijgen. Hij was nog bijna helemaal heet.

Aan tafel weer terug bij Fiona had ik de keuze uit stukken stokbrood, margarine en een soort pruimenjam. Daar heb ik vijf sneeen van naar binnen gewerkt terwijl ik met Fiona de gebruikelijke camino ervaringen uitwissel. Daarna nog een zelfgemaakt koekje (zo droog als .....) en er stond een grote schaal rijpe groene pruimen op tafel. Uite eigen tuin en die van de bueren. Eerst een pruim geproefd, die was verrekte lekker, toen nog een en bij de tien ben ik gestopt.

Fiona vertrok weer en toen verder gepraat met de mannen uit Bordeaux. Doen op een bijzondere manier de camino. Luna van 3 is de prinses. Zij zit keurig in een stoeltje op de rug van pa. Haar knuffel (Kermit de kikker) is met een touwtje aan haar pols vastgemaakt zodat ze hem niet steeds hoeven op te rapen. Pa (leeftijd Rob) loopt met een buikzak (tegengewicht voor Luna. Opa loopt gewoon als iedere peregrino, maar verzorgt ook de logistiek van Luna: tutter in de mond, glasje drinken, stukje boterham, enz. Ze lopen niet meer dan 5 uur per dag en dat doen ze in een behoorlijk tempo want ze liepen me op het laatste stuk gewoon voorbij (en dus kon ik een foto van ze maken).

Toen pa Luna ging verzorgen heb ik nog effen met opa gepraat over Frankrijk, waar we allemaal op vakantie zijn geweest, ons huisje in de Arriege, enz. En het laatste onderwerp ging natuurlijk over de wijn. Hij was aangenaam verrast dat wij de pineau de charente kenden en lekker vonden. Toen ik hem vroeg of hij de rioja ook zo lekker vond kwam toch weer even de echte Fransman boven: Er gaat niets boven de wijn uit de Bordeaux streek.

Ik heb het er maar bij gelaten want ik heb afgelopen dagen wijnen gedronken, die ik absoluut lekkerder vond dan een een premier cru uit de Bordeaux gepresenteerd door mensen, die trots zijn op hun streek en hun producten.

Toen ik weer wegging kreeg ik een hug van de mevrouw van de Albergue. Het ontbijt was nog geen EU 1,50 waard, maar ik heb EU 5,- in de donativo pot gestopt voor een fantastische drie kwartier en misschien draagt het ook nog bij aan een nieuwe koffiekan.