Om 04.00 waren de eersten al op. Om 05.30 ging in de lockers in de muur, waar we onze telefoons konden opladen, een telefoon met muziek af. Betrokken eigenaar kon de sleutel maar niet vinden en stootte bij het zoeken ook nog eens flink zijn kop aan het bovenbed We lagen met 44 personen op de slaapzaal. Wij zijn toen ook maar opgestaan. Om 06.00 ging weer een telefoonwekker af en de knurft, waar die van was kwam maar niet opdagen. Totdat ik er achter kwam dat het mijn telefoon was. Ik was mijn ringtoon vegeten. Om 06.30 waren we klaar om te vertrekken, maar dat ging niet want de hospitalero lag nog in zijn nest te ronken. Toen we zijn slaaphok binnenginen kwamen de alcoholdampen je al tegemoet. Ook had hij nog geen ontbijtspullen klaar gezet. En wij moesten onze EU 10,- borg voor de locker nog terugkrijgen.

Peregrino´s zijn een rustig volkje en stonden rustig te wachten en af en toe beleefd te kloppen op de deur van meneer (ong. 30 jaar oud). Toen heb ik maar voorgesteld om met zijn allen bij hem naar binnen te gaan en hem een plens water over zijn kanis te gooien. Dat durfde niemand en toen heb ik hem met mijn waterfles maar nat gespoten. Hij vloog overeind en wilde van alles doen, maar tegen 12 peregrino,s zou hij toch moeten afleggen. Enfin, wij hadden ons tientje terug en konden eindelijk om 06.45 vertrekken. Heel erg mooi in het donker door de met gele verlichte lantaarns van de straat.

Zo hebben we het ontwaken van de grote stad tussen de vuilnismannen en straatvegers mee mogen maken. Eerste 3 uur hebben we in een keer gedaan: bewolkt, fris windje, heerlijk wandelweer. Onderweg ons mueslirepen weggestauwd en afgespoeld met fris getapt bronwater. Muppet loopt lekker met haar nieuwe stokken.

Direct buiten Logroño was de camino slecht aangegeven en we hebben een paar keer moeten vragen. We liepen ook een licht manke oude man achterop, die een zelfgeknutseld verend karretje voorttrok. Hij stapte flink door. Ik heb hem gevraagd waar hij vandaan kwam, maar daar kwam een verhaal uit: volsalgen koeterwaals. Toen zag ik een Ecuadoriaans vlaggetje op de kar en hij knikte bevestigend. De man was een tochtig type: hij had nog maar de helft van zijn tanden. Flossen en tandenstokers hielpen bij hem niet meer, maar het was een pittig baasje. Vurige oogjes in het hoofd onder zijn ouderwets petje. Hij was ook in Saint Jean Pierre gestart begreep ik uit zijn gebaren en geluiden. Toen ik hem vroeg hoe hij dat ding over de bergpas had gekregen maakte hij hevig rukkende bewegingen met de kar. Voor mij nu nog steeds onbegrijpelijk hoe hem dat is gelukt, vooral als ik zie hoeveel moeite ik heb gehad om mijn rugzak naar boven te krijgen.

Na 3 uur bereikten we Navarete. Jullie kennen het recept. Voor mij als ontbijt dubbele cafe con leche en een grote bocadillo voor EU 4,80. Bij ons vertrek begon het te regenen. Meer dan 3 uur hebben we door de regen gesjouwd en als beloning begon het ook nog te hagelen. Mijn kleine muppet wordt moe en raakt steeds vaker achter. Tijdens het wachten kreeg ik steeds weer de kans om tempranillodruiven te proeven. Op een zeker moment zegt ze egen mij dat ze in Ventosa (met nog 10 km te aan zal gaan stoppen voor vandaag). Toen ik zei dat ik dan ook zou stoppen werd ze fel. Ze richtte zich in haar volle lengte (1,59m) op, wees richting Najera en zei: "No dad, you are in much better shape and you have to continue!" en aar stond ik met mijn mond voltanden. In Ventosa was de albergue nog niet open, maar Travis en Joongsik waren er wel en haden ook besloten te stoppen in Ventosa. Ik heb hun gevraagd goed op mijn muppet te passen en dat beloofden ze te doen. Afgesproken werd dat zij morgen 30km zouden lopen naar Santa Domingo de la Calzada en ik zou daar ook aankomen na 20 km lopen vanuit Najera. Benieuwd of het lukt. We hebben elkaars whats-app.

Travis kocht een fles Rioja in de andere albergue van het dorp (EU 4,- voor een echte crianza vond ik niet duur) en met zijn drieen zouden ze de fles leeg maken en dan naar de albergue gaan.

Toen ik na 1 uur pauze afscheid van haar nam kreeg ik een dikke knuffel en wel 100 dankjewels voor de goede zorgen en daar sta je dan als 65jarige met vochtige ogen. Gelukkig regende het nog steeds en ze heeft staan zwaaien tot ik om de hoek verdween. Ze heeft met vijf blaren meer dan 100 km gelopen en heeft ook nog die val meegemaakt. Geen kik heeft ze gegeven en lachen bleef ze doen en ik weet waarom ze deze camino loopt. Toen ze mij dat vertelde eindigde ze met de woorden: ".... and I never will give up!!". Ik geloof haar en ik ben trots op haar. Ze heeft geen idee hoe ze anderen heeft gestimuleerd met haar kamerbrede lach. Bij Travis en Joong-sik is ze gelukkig in goede handen.

De laatste 10 km heb ik flink gas gegeven. Het was gestopt met regenen en mijn poncho kon weer af. In verder hollands weer (12C en straf windje tegen) heb ik deze 10 km gelopen in 1,5 uur exclusief de pauze. Eerst geloofde ik dit niet, maar twee Brazilianen, die bij mij in de buurt liepen bevestigden dat. Het ging ook echt lekker zonder te forceren, waar ik heel goed op bleef letten. Onderweg nog een keer gestopt bij een caravan met een vrolijke Frans erin. Twee brazilanen en Liliane uit Turijn zaten er al. Hij had verse jus dóranges vertelde hij. Zijn grootste gla was 0,5 ltr. Dat heb ik toen maar aangeschaft voor EU 2,-. Kanonne, wat was dat lekker. Zo eeg gekloekt en toen nog een besteld. Dat duurde wat langer, want de benzine in zijn aggregaat was op en het duurde een tijdje voordat hij alle elektrische apparaten weer aan de gang had. Hij heeft ons ook og op de fot gezet en gelijk de beste alberges in Najera waren. Om 15.15 was ik in Najera: 31 km in precies 7,5 uur.

De albergue met internet was vol, maar de dame wees ons een albergue 250 meter verder aan de camino. OOk in het stadje. Toen begon ze ineens in het Nederlands tegen mij. Ze had het vlaggetje gezien. Ze was spaanse, maar in Nederland geboren en van haar mocht ik op e computer, toen ik van mijn blog vertelde. De albergue is Ok: EU 10,- en ik kan met wassen meeliften met de twee brazilianen. Ik hoef niets te betalen. Ik slaap in een kamer met 4 stapelbedden. Ik lig weer onder en ga liggen nadat ik mijn was heb ingeleverd. Ik val in slaap en wordt om 17.30 waqkker: Mijn was hangt keurig te drogen. Dankjewel Brazilianen. Gelijk doorgelopen naar de andere albergue en daar dik 2 uur zitten internetten voor EU 5,- Om 8 uur naar de aangewezen albergue om te eten. Hier Ine veel te laat gebeld (sorry sieske). In de herberg werd ik gezellig ontvangen door Heidi, Karina, Max n Benjamin, die ik al dagenlang tegenkom onderweg. We eten met 5 aan een tafel van 4. Helaas moet ik alleen de laatste halve fles rioja (lekker gekoeld) opmaken en die hakte er in want met de stadsplattegrond in de hand raak ik op 50 meter de weg kwijt. Net toen in mijn albergue het licht uitgaat klop ik aan de voordeur. Ik wordt nog binnengelaten.

Binnen aan tafel nog even de reacties op mijn blog doorgelezen. Dat hakt erin qua emoties. Het motiveert mij vooral om dit te blijven doen ook al be ik behoorlijk moe. Toen kwam er nog een Madrileen bij me zitten. Hj ligt een bed verder en is Real Madrid supporter. Hij haalt zijn telefoon tevorschijn en gaat naar Real madrid zitten kijken, die tegen Atletico Madrid moeten voor de Spaanse supercup. Hij blijft er echt naar kijken want ik hoor het geluid van de wedstrijd, maar val dan toch vrijwel gelijk in slaap.