Om 2twee uur moest ik er uit voor een sanitaire stop. Daarvoor moest ik weer buiten over de patio. Koud, 4C, en het regende dat het goot. Ik kreeg al hallucinaties bij later op de dag als het eerst nog een uur omhoog gaat naar het Cruz de Ferro en dan 15 kilometer omlaag, waarvan sommige stukken zeer stijl. Tegen de kou heb ik een deken over mijn lakenzak gegooid, maar die leg ik er niet meer op want in ons kleine hok met zes personen (staat gelijk aan een 1200 watt kacheltje) is het warm zat.

Als we om half zeven opstaan is het gelukkig droog. De Spanjaarden zijn het eerste weg en dus hebben Jean Christoph en ik de ruimte. We ontbijten voor €3,- in de albergue. Aan het ontbijt is het Cruz de ferro het enige onderwerp. Iedereen is toch benieuwd wat het is, hoe het voelt in die bijzondere omgeving op 1500 meter hoogte. En daarna het dalen terug naar 600 meter. Allemaal zijn we erg benieuwd.

Om twintig over zeven stappen we naar buiten. Nog steeds koud 4C. De maaskei zit in de zak van mijn fleece-jack. Om twintig voor acht zijn we bij het Cruz de Ferro. Alle peregrinos, die er staan zijn stil. Niemaqnd praat. Ik schiet ook vol (nu weer) en weet niet wat het is. Gewoon een hoop keien met daarop een kale eiken paal en daarbovenop een (niet eens zo groot) ijzeren kruis. Meer is het niet. Maar de totale atmosfeer, daar bij zonsopgang op een plek waar al meer dan 1000 jaar peregrinos komen om er hun steen neer te leggen heeft iets heel speciaals. Ik voel mijn familie, Ine, Rob, Katja, Gijs, Kim en de twee muppets Lotte en Maud en nummer drie op komst en zelfs lieve Bo.

Terwijl we er met zeker twintig peregrinos staan is het er doodstil. Er worden foto´s gemaakt. Ik haal de maaskei uit mijn zak en gooi hem op de stapel. En zie hem meteen in de massa verdwijnen. Tussen al zijn vriendjes "from all over the world". Ik kijk om me heen. Jean Christoph heeft het moeilijk en Els pinkt ook een traantje weg en fluistert me toe: "Ik weet niet wat het is, maar het doet me meer dan ik dacht". Ik kan dit alleen maar zwijgend beamen.

Na 10 minuten lopen we door en wat me opvalt is dat er geen twee peregrinos bij elkaar lopen te praten. Iedereen begint af te dalen alleen met zijn eigen gedachten. Voor mij houdt dit na een kwartier abrupt op want ik wordt gestoken door zo´n kleine rot steekwesp. Het doet verdomd pijn, maar ja ik moet door want de afdaling wordt steiler over een keienpad met grote keien, dus flinke kans op struikelgevaar. Op dit stuk ben ik heel erg blij met mijn hoge schoenen. Ik besluit ook om mijn stokken te gebruiken voor deze afdaling en dat helpt flink: extra steunpunten en minder last van mijn knieen. Om van het uitzicht en het landschap te genieten moet je echt stil staan anders is het te gevaarlijk. Eindelijk zien we Ponferrada liggen, maar het is dan nog zeker vier uur lopen.

Om kwart over 10 stoppen we in El Acebo. Een blik chocomel en een blik cola (€2,30). Komen Clover en Anna Maria ook weer vrolijk zwaaiend langs. Achillespees van Clover is over, dankzij de massages van Anna Maria. We hebben er al 11 km opzitten, de zon brandt al weer lekker en het fleece jack kan uit. Nog 8 km naar Molinaseco.

Half elf weer op pad naar Riego de Ambros. Daar zijn we al om elf uur. Effe steentje uit mijn schoen halen en weer door voor de laatste zes moeilijke kilometers stijl bergaf. (ik weet niet eens meer of ik stijl met korte of lange ei7ij moet schrijven). Mijn gids meldt dat het een leuk en intereressant paadje is en dat bestrijdt ik hier ten zeerste want voor mij is het een drooggevallen bedding van een beek. Grote gladde keiene en gladde harde rots. Nu is het 26C en zonnig. Ik moet er niet aan denken als ik dit in de regen had moeten doen. Dit hele stuk doe ik weer met behulp van mijn stokken. Om twaalf uur precies zit ik bij de ingang van het dorp bij de eerste kerk en de bron. Mijn fles water gevuld en Ine gebeld. Ik meot hier melden dat ze gisteren niet "op de lappen was" maar naar het concert van Venlo Classic live, waar Sef weer in grote vorm moet zijn geweest. Bij deze dus gecorrigeerd. Waarvan akte. Ze heeft ook nog badkamertegels uitgezocht. Gezien de prijs hebben deze minimaal een gouden randje.

Na 10 minuten komt Jean Christoph aanstekkeren. Ik zie aan zijn gezicht dat hij behoorlijk heeft geleden. Onze krijgsraad: Door naar ponferrada of hier stoppen is dan ook erg kort: We stoppen hier in Molinaseca. na een zowel emotoneel (1e stuk) en fysiek (2e stuk) zware dag. Dus op zoek naar een albergue. Molinaseca is een schitterend gerestaureerd oud stadje compleet met een zwembad onder de brug in de rivier. Door het hoofdstraatje lopend wordt "besprongen" en geknuffeld door de drie Belgische dames uit Antwerpen. Ze hadden mijn blog al gelezen en vonden het geweldig. Vonden ook dat ik hun erg goed (drie plaatjes van meiden) had beschreven. Hadden het blog al doorgestuurd naar alle familie en bekenden. Zij lopen in elk geval door naar Ponferrada.

Aan het einde van het dorp vinden Jean Christoph een luxe hotel dat bedden aanbiedt voor €8,-. Dat willen wij wel eens meemaken. Hetis inmiddels alweer 30C. Na drie keer bellen bij de balie (zeer ongebruikelijk in een albergue) komt een ronduit onsympathiek mens ons verwelkomen. ZE spreekt Frans en zegt dat we ons zelf in moeten schrijven in het Spaans. Daar wordt ik balorig van. Hoezo klantvriendelijk. Ik schrijf me dus keurig in het Nederlands in. Doe net alsof ik geen Frans versta. Daar is zij weer sjagrijnig van, maar tegen haar praat ik alleen nog maar plat Venloos. We worden naar de overkant van de weg gestuurd. Daar ligt een vrijstaand huis. Ingericht voor peregrino´s. Wij zijn de eerste dus kunnen we uitzoeken. We nemen de grootste slaapkamer met 2 stapelbedden en installeren ons. Gelukkig hoeven we die troel aan de overkant ook niet meer te zien. We hebben dus een echte badkamer met lekker warm water, dus besluit ik me maar weer eens te scheren na vier dagen met mijn fusion mesje. Heb er maar een bij me. Moet genoeg zijn. Doet mer gelijk weer denken aan het verhaal van Sjors twee dagen geleden. Hij had van die goedkope wegwermesjes gekocht, maar na een bleodbad te hebben aangericht bij de eerste keer scheren heeft hij de term wegwerpmesjes letterlijk genomen en ze allemaal tegelijk weggesmeten.

Siesta en om kwart over vier wordt ik wakker. Annu (63) uit de omgeving van AArhus en Willemien (77) uit Apeldoorn komen binnen. Willemien is twee keer gevallen op de laatste steile afdaling. Gelukkig niets gebroken. Wil alleen maar slapen. Zijn zijn helemaal uit Rabanel gekomen. Hebben dus vanmorgen eerst nog dat steile stuk naar Foncebadon gelopen in het donker en naar blijkt zonder behoorlijke kaart met hoggteverschillen. Je moet maar durven.

Opnieuw gestommel en daar komen 2 australische dames (45+) binnen. Zijn ook blij dat ze er zijn. Naar buiten toe. De was is alweer droog en uit de tuin nog een lekkere appel gejat. Toen naar het dorp voorhet aperitief. In de kroeg zijn wij de enige niet spanjaarden en daar beleven wij de laatste kilometers van een bergetappe met Tom Dumoulin bij de besten. Als Valverde afhaakt gaat er een gebrul op. Zij kunnen toch niet stil zitten kijken en het geluid hoeft ook niet aan. Leuk om te zien. Oh Ja Frank Schleck wint en Tom Dumoulin heeft de witte trui en staat vierde. Beregoed.

Om zeven uur gaan we eten. menu pregrino. Voor mij Spaghetti Bolognese en Filete de terneca (kalf) en rijstepuding toe. Het is allemaal weer lekker. De bijbehorend ewijn trouwens ook. Jean Christoph hoeft geen wijn dus heb ik weer de dure plicht om die fles alleen leeg te maken. Komt Matilde ook bij ons zitten. Zij heeft een hele fles voor zich alleen bij het eten. Jean Christoph haakt af en wij maken de flessen leeg. Daarna terug naar de albergues. Zij slaapt een albergue verder. Om half tien ben ik terug en ontdek dat ook Pablo (28) uit Chili en Laure (32) uit Strassbourg op de kamer liggen. Ik slaap vrijwel direct.