Nadat ik het vorige artikel had afgesloten komt Marie Pascale vragen of ik met haar en haar broer Maurice wil eten. En natuurlijk wil ik dat want het is altijd gezellig om met Fransen aan tafel te zitten. Gespreksonderwerpen genoeg: eten, wijn, Nederlanders in Frankrijk, enz.

We besluiten weer voor het peregrino menu. In mijn geval is dat een gemengde salade met een heerlijke creme balsamico uit Italie. Benieuwd of die in Nederland ook is te krijgen. Daarna Calamaris. In dit geval kleine inktvisjes in een gekruide soep met gekookte aardappelen en (veel) knoflook. Heerlijk. En een echte Spaanse sinaasappel toe. Met de drank maken ze een vergissing. Ze komen geen wijn brengen, maar van die lekker Duitse blonde jongens weissbier. Die rekenen wij ook goed. Buiten regent het weer pijpestelen. Benieuwd wat het morgen wordt. Om 21.00 uur slapen. Maar om 01.00 zitten we alledrie rechtop in bed. Een hevige bliksemflits onmiddellijk gevolgd door een enorme donderklap. Een onweer vlak boven ons gehucht. We hebben een half uur voor de raam naar dit natuurgeweld staan kijken. De donder maakt enorm veel lawaai hier boven de meseta. Gelukkig wordt niets of niemand geraakt.

Om 07.00 staan we samen op want we moeten nog afrekenen. Gisteravond ging dit op een of andere duistere manier niet meer. Ik hoop om 07.30 weg te zijn, maar ik had buiten Carlos gerekend. Dit figuur bemande de bar voor het ontbijt en afrekenen. Hij is beslist niet de uitvinder van het buskruit, noch van het zwarte garen of het klosje. Ook heeft hij niet vooraan gestaan bij het uitreiken van het verstand. Alles van ons stond op een rekening. Marie Pascale schrok zich een hoedje en begon in rad Spaans te vertellen aan Carlos dat hier niets van klopte. Carlos werd zenuwachtig hief de armen ten hemel, riep mia cara en begon nog sneller Spaans te spreken. Ik opperde dat mogelijk mijn rekening ook erbij stond en dit was ook zo. Marie zocht uit wat van haar en Maurice was en dat werd afgerekend. Toen bleef er voor mij €34,- over en ik vond dit behoorlijk aan de lage kant omdat ik flink wat heb zitten computeren. Er staat echter maar een half uur op en dit moeten er zeker 4 zijn. Ik zeg ¨4 uur¨en Carlos houdt vol ¨30 minuten¨ en hij wil niet meer aannemen. Dus stop ik nog €5,- in het potje voor reparatie van het lekkende kerkdak, maar ga toch met een bezwaard gemoed naar buiten. Ik heb het telefoonnummer en probeer vanavond de chef te bellen.

Om 08.00 sta ik pas buiten en kan ik aan mijn etappe beginnen. Ik weet nog niet precies naar welk dorp. Het is heerlijk bewolkt Nederlands wandelweer: 17C en een licht briesje. Daar teken ik vandaag voor. Na 15 minuten haal ik Tania uit Fatima (Portugal) in. Zij is 62 dagen geleden vanuit Lausanne vertrokken waar zij werkt. Hebben samen een half uur in een laag tempo doorgelopen tot San Nicolas del Real Camino. Daar gaat zij eten en ik besluit door te lopen tot Sahagun. Spaans vlak, wat wij dus een soort zevenheuvelen achtig landschap noemen.

Om 9 uur zie ik Sahagun liggen, maar da is het nog drie kwartier lopen. Ik begin flink honger te krijgen en dat wordt nog vertsterkt als ik Sahagun in langs een broodfabriekje loop. Vlak voor Sahagun moet ik bij een kapelletje nog een steentje uit mijn schoen verwijderen. Om kwart voor tien zit ik in het stadje achter een kop koffie en een bocadillo met serranoham. €3,70. Ik heb dan alweer 10km gedaan.

Nog steeds heerlijk loopweer. Ik besluit dat mijn bestemming vandaag Bercianos del Real Camino zal zijn. Nog steeds bewolkt en heuvelachtig. Mijn hoedje en zonnebril heb ik nog niet nodig gehad. Om kwart voor twaalf loop ik onder de Spaanse TGV lijn door en ontdek op een rustplaats tussen de wespen de twee Franse vriendinnen uit Marvejols en Reunion. Ik heb alleen wat water gedronken en een kwartiertje met de dames gekletst en toen ben ik vertrokken voor het laatste uur, maar dat doe ik in 40 minuten. Om 12.30 uur ben ik in Bercianos del Real Camino en dan heb ik 22km heel erg makkelijk gedaan. De albergue gaat echter pas om 13.30 open, maar ze zijn coulant en laten ons er al om kwart over een in. Dan

Het inchecken gaat weer zeer primitief. Alleen Spaans. Gelukkig vertaalt een mevrouw dit in het Frans en zo kan ik het weer vertalen voor een Schot uit Glasgow en Marc uit Kentucky. Het gebouw is zeer oud en onder Spaanse monumentenzorg gerestaureerd. De tent is ontzettend gehorig. en de houten vloer boven kraakt als de ziekte. Hier staan 12 houten stapelbedjes, net zo krap als in Obanos waar vorig jaar die Spanjaard zich zo zijn kop heeft gestoten. Ze willen geen geld voor eten en slapen. Alleen een donativo. Ik stop er €15,- in. Er is echter geen fris of bier te koop en wifi en een computer hebben ze hier ook niet. Dus eerst douchen en de was doen en dan naar het cafe 10m verderop. In het cafe doe ik foto,s uploaden terwijl ik naar de Vuelta kijk. Ine heb ik dan al gebeld: van haar begrijp ik dat onze badkamer er al bijna uit ligt. Om half zes ben ik hiermee klaar en ga terug naar de albergue. Hier vind ik de zussen Bruna en Anna uit Barcelona bereid om mijn pleister om mijn teen te verwisselen. Dat lukt goed. Ik heb er totaal geen last van met lopen. Een goede methode door Ine uitgevonden. Daarna door naar een soort gebedsdienst in het kappelletje. Stelt eigenlijk niets voor maar maakt wel indruk. Mijn gedachten zijn met name bij de zieke Venlona collega´s. Bovendien moet ik goed opletten want ik moet weer van het Frans naar het engels vertalen. Daarna aan tafel. Benieuwd wat we te eten krijgen. De hospitaleros zijn zeer strikt in het plaatsen van iedereen aan tafel en ik zit tussen Giuseppe uit Milaan en Luis uit Argentinie in en tegenover mij zitten drie plaatjes: Anabel (22) en Danuta (22) studerend aan de universiteit in bremen en Katja (21) uit Tilburg, net afgestudeerd als radiotherapeute.

Tafelgesprek is redelijk moeilijk vanwege de akoestiek. Het klinkt ontzettend hol en daarom gaat iedereen nog harder praten. Een complete kakofonie. Heerlijke zelfgemaakte (heel erg zoete) uien en tomatensalade en daarna paella van konijn. Het zag er niet uit in de kommen waarin het werd opgediend, maar smaakte heerlijk. De bijbehorende Rioja ook trouwens. Als toetje had ik een potje bananenyoghurt.

Na het eten komt een van de hospitaleros met een gitaar aanzetten en begint Spaanse songs te zingen en alle spaanstaligen zingen lekker mee. Klinkt goed in die holle ruimte. Daarna zingt Colin uit Cardiff nog yellow submarine dat door iedereen wordt meegebruld. Maar daarna gaan de spaanstaligen pas echt los. Het ene na het andere lied wordt gezongen en de niet spaanstaligen zijn er diep van onder de indruk. Om 10 voor 10 maakt de senior hospitalero een eind aan de pret en gaan we slapen. Ik denk nog even aan die twee lange rechte stukken van 8 en 12km, die ik morgen voor mijn kiezen krijg.