Dit is een slapstickachtig hilarisch verhaal dat zo in een film van de Dikke en de Dunne zou kunnen voorkomen. Ik zit nu alweer te schudden van het lachen achter de computer, want ik zie de film zo weer voor me.

Het gebeurde in Obanos ´s nachts om 2 uur en ik was er de aanstichter van. Het gehele verhaal duurde max 3 seconden en ik heb er nu nog lol van.

We hadden gegeten met Trees uit Kansas, de vrouw van de stokdove professor en de wodka in de tiramizu. Ik kwam terug op mijn houten dubbelbed waar ik onderin gelegen gezellig naar de lattenbodem vlak boven mijn hoofd kon kijken. Ik kon absoluut niet zitten zo weinig ruimte had ik. Naast mij waren twee spanjaarden aangekomen. De eerste (de dikke) in het onderbed 60 cm bij mij vandaan was Pedro uit Toledo een wat norsig type die echt alleen maar spaans sprak. Hij leek een beetje op sergeant Garcia uit de boeken van Zorro. De andere (de dunne) was Juan uit Santander (ook uitsluitend spaans) en leek meer op Sancho Panchez het hulpje van Don Quichotte uit de boeken van Cervantes.

Ik wilde dus slapen , maar ik had pech want Pedro sliep eerder en hij begon me toch een partijtje te snurken, wat ging die vent te keer (ikzelf was het zeker niet want ik sliep immers nog niet). Hij moest ongetwijfeld gewerkt hebben alshouthakker/zager in de Sahara, want daar staan nu immers geen bomen meer. Enfin Chris telde achtereenvolgens 10 uur, 11 uur, 12 uur 1, uur en 2 uur. De kerkklok werkte ook niet mee want die sloeg elk kwartier, en op het hele uur al die slagen en vijf minuten na het uur nog een keer.

Al die uren lag ik te denken hoe ik dit snurken kon stoppen, want ik zag dat meer mensen er niet van konden slapen. Eindelijk dacht ik het te hebben gevonden: Hij had zijn stokken schuin tegen zijn stoel aangezet. En let nu op want nu komt de slapstick alles duidelijk in silhouet te zien:

Ik kroop diep in mijn slaapzak en gaf een klein zetje tegen die stokken, die vielen inderdaad tegen de houten zijkant van zijn bed maar kletterden daarna ook op de tegelvloer. Pedro schrikt wakker en gaat met een ruk overeind zitten maar knalt met zijn kop keihard tegen de lattenbodem boven hem en stuitert gelijk weer terug onder het slaken van (ik denk) een onwelvoeglijk spaans woord. In het boevenbed daarentegen schrikt Juan weer van die knal aan zijn onderkant, hij schrikt ook en gaat overeind zitten onder het roepen van de kreet "Que pasa????"

Ik had het niet meer en lag schuddend van het lachen in mijn nest.

´´S morgens moest ik naar het toilet en stond Pedro in het washok te kijken naar zijn knar. Daar liep overdwars een behoorlijk rode streep overheen. Hij wreef er wat zorgelijk overheen.Toen ik dat zag wist ik niet hoe snel ik weer uit dat badhok moest komen. Ik ging wat eerder weg dan hij. Hij zat druk gesticulerend met Juan te praten, wijzend naar zijn stokken. Ik heb hem toch maar "Buen camino" gewenst.