Het zal voor mij een hele gedenkwaardige etappe worden.

Om kwart voor zeven op en ik heb geslapen als een os. Om 10 over zeven zit ik in het cafetaria aan de overkant achter een cafeo con leche, een reuzen napolitana en een joekel van een croissant. Voor €3,40 heb ik die vast binnen en die heb ik nodig ook.

Om half acht vertrek ik onder bijna apocalyptische omstandigheden zou Jean Nelissen zaliger zeggen). Stormachtige wind (tegen natuurlijk), en regen. Allemaal bospaden maar dat zijn nu bosbeken waardoorheen ik mijn weg moet zoeken. Natuurlijk geen meter vlak. Dat betekent dat het water me of van voren of van achteren over de schoenen loopt. Gelukkig niet erin.

Vallende takken, kastanjes, appelen. En ik ben helemaal alleen. Zeker een uur. Terwijl ik zo loop te ploeteren komen bij mij een aantal vragen op: Wat doe ik hier? Waarom doe ik dit? Doe ik dit echt helemaal vrijwillig? en Heb ik dit echt zelf gewild? Ja! En dus hark ik door. Poncho voldoet overigens prima. De onderkant van de broekspijpen zijn kletsnat. Geen echt lekker gevoel.

Om negen uur wiordt ik ingehaald door Charles en maeve. Ze hadden prima geslapen in hun hotelletje. Zij lopen mij vandaag echter iets te snel. Dus buen camino. Zij in hun tempo door en ik in het mijne.

Om kwart over negen houdt het op met regenen. Het waait alleen nog erg hard. Mijn broek wordt ook langzaam weer droog.

Om tien uur neem ik mijn eerste rust in Sakceda. Ik ben dan al over de helft van vandaag (dacht ik toen). Een verse zumo de naranje in een bierglas (€2,-). In de lucht nog steeds dreigende wolken. Zal dadelijk wel weer gaan regenen. Ik zie het wel. Om kwart over tien ben ik weer op weg. Lekker op tijd en jawel hoor. Het begint weer te regenen. Gelukkig niet erg lang deze keer. Om kwart over elf houdt het echt op en begint het zowaar op te klaren. Voor het eerst in dagen zie ik weer iets van blauw in de lucht.

Volgens mijn horloge zou ik om half twaalf, kwartvoor twaalf in Pedrouzo moeten zijn. Alleen nog ergens een afslag nemen. En die mis ik natuurlijk gv$%&?!!! Maar dat wist ik toen nog niet. Vervolgens ging het zeker een uur redoute achtig omhoog in het bos. Er kwam geen einde aan. Maar ik zit wel op de camino. Opeens hoor ik vliegtuiggeluiden. Ik op mijn kaartje kijken. Ben ik al om het vliegveld heen aan het lopen dat voorbij Pedrouzo ligt.. Nergens huizen, tabernas of gehuchten. Toch maar door blijven lopen. Eindelijk in de verte een dorp. Ben ik dus om kwart voor twee in Lavacolla. Dat dorp ligt na tien kilometer in de etappe van morgen. Heb ik vandaag dus weer dertig kilometer gelopen (en alweer met rugzak). Wat nu?

Ik besluit een taxi terug te nemen naar Pedrouzo. Want afspraak met je vrienden is afspraak. Voor €15,- brengt de taxi me naar Pedrouzo terug, maar no way dat ik die tien kilometer morgen weer loop.

Om twee uur meld ik me bij de albergue. In het stadje kwam ik Maeve en Charles tegen. Ik mijn verhaal vertellen. Zij lachen, maar Charles was dit op zijn eerste caminoprecies hetzelfdeoverkomen. Katja en jean Christoph zijn er nog niet, die komen een kwartier later en lachen zich een breuk. Ik ben redelijk kapot. Samen gooien we onze spullen in de wasmachine en wasdroger. Alles samen delen en voor €|,- heb ik weer alles schoon en droog. Nu ook mijn fleecejack.

Nog een uur siesta en om half zes zitten we weer ergens bij een taberna achter een halve liter bier (€2,30). Daar komen nog een stel bekenden zitten en voor we het weten zitten we met zeven nationaliteiten om de tafel. Katja ontdekt hier ook nog een computer en dan heb ik mijn plan voor morgen al klaar. Gewoon om half zeven op. In die taberna gaan zitten ontbijten en bloggen. Daarna de taxi terug naar Lavacolla.

Het wordt erg gezellig. Zo gezellig dat we nog vrij laat op zoek moeten naar een eettent. Katja vindt die weer. Lekker verse salade met veel olijfolie en kalfsvlees op een sizzleplaat (heerlijk mals) en frites en voor mij een taartje met liquor toe. Soort tiramisu maar dan anders. Vino tinto de la casa en deze keer was ik voor €12,- klaar. We moeten bijna rennen voor de albergue, maar we halen het net. Om vijf voor tien zijn we binnen en volgens mij slaap ik al om tien uur.

Een hele aparte caminodag mag ik wel zeggen waar me toch de wind het meest van is bij blijven staan. Die extra kilometers hoef ik morgen niet meer te lopen en dan zijn het er nog maar tien tot Santiago.