Om half zeven maakt iemand het licht aan op de zaal. Ik blijf nog een kwartier liggen, maar sta dan ook maar op. Om vijf over zeven loop ik de deur uit. Het is dan nog donker. en koud. Fleecejack doet het prima met lopen. Vandaag een behoorlijk (mentaal) pittige dag omdat het stuk dat nu komt totaal 28 langs de N120 voert. Weliswaar over een lekker grindpad maar toch. Dat is voor mij vergelijkbaar met Napoleonsweg tussen Venlo en Roermond voordat de A73 werd aangelegd. Druk, stank en lawaai. daar moet ik het vandaag mee doen. De omgeving is ook niet echt inspirerend. Vrij veel industriele beboeuwing en verder alleen maar maisvelden. het is de hele dag Spaans vlak a la Zuid Limburg.

het dorp uitlopend eet ik een banaan en een mueslireep. 4 km naar Valverde de la Virgen. Daar wacht de koffie. Maar daar wachtte helemaal niets. Alles dicht. Dan maar 9 &%$(?!!! km doorlopen tot het volgende dorp Villadangos de Paramo. Echt zo´n lang stuk weg met alleen maar verkeerslawaai en maisvelden. Maar omdat het nog niet warm was ging het lopen erg lekker. Vlak voor Villadangos heb ik in een chaufferscafe annex albergue een cafeo caon leche en een zeker 40 cm lang stuk bocadillo met olijfolie en serranoham gegeten (€3,80). Zie ik daar op het plaatselijke journaal dat danny van Poppel de dag ervoor de etappe in de Vuelta heeft gewonnen. En zie ik ook dat Nederland van Ijsland heeft verloren. Nu snap ik ook het appje van Kim van Danny Blind. Ik kan er alleen maar om lachen.

Om 10 uur vetrek ik weer en ik heb nog geen idee tot waar ik vandaag zal komen. De zon is beginnen te schijnen en het wordt snel warm. Ik heb mijn fleecejack maar uitgelaten. Als ik het dorp uitloop is het al 25C en zie ik in de verte voor het eerst de bergen waar ik overmorgen tegenaan hoop te lopen. Nog steeds kaarsrecht grindpad en alleen maar mais. Dan kom ik na 20km aan in San Martin del Camino. Eigenlijk moet ik nu stoppen, maar het is pas half twaalf, het is een verschrikkelijk saai oord: 30 huizen met een albergue en verder niets, nada. Komen daar Jean Christoph en Mathilde weer aangelopen. Samen drinken we een grote cola (€1,80) en hebben we een soort krijgsraad wat we verder doen. Het besluit is snel genomen. We lopen die 7km naar Hospital de Orbigo ook nog bij. Dat heeft voor mij twee voordelen: 1. Dan ben ik van dat ellendig lange stuk langs de autoweg af. en 2. Dan is het morgen naar Astorga maar 17km en daar kan ik dan voor de middag zijn en in die grotere plaats is er zeker wel een internetcafe. Zo gezegd zo gedaan. De laatste 7km bij 28C en een fris windje stiefelen jean Christoph en ik achter elkaar aan. Mathilde wil wat langzamer lopen. Om de beurten Jean Christoph en ik voorop. Meestal zwijgend. Niet om elkaar uit de wind te houden maar zo dat we om de beurt in elkaars zweetlucht lopen. Gedeelde smart is immers halve smart. In 1 1/2 uur leggen we de laatste 7km af en om een uur bereiken we Hospital de Orbigo. Een schitterend gerestaureerd klein stadje met een prachtige lange stenen brug. De langste brug in de camino.

In de albergue heb ik voor €9,50 weer een slaapplaats. 1 kamer met 2 stapelbedden voor vier personen compleet met douche en WC, maar wij zijn maar met z´n drieen. Brian (65, retired regimental sergeant major in the Artilery) uit Brisbane (Sunshine Coast). OOk heeft deze albergue een computer, maar jullie raden het al: ook dit beestje doet het niet. Stik.

Douche, wasje doen en Ine bellen. Er zit nieuwe electriciteit in de badkamer. Daar ben ik om drie uur mee klaar. Nu eerst weer een tussenmeur. En dat lukt goed. Om vier uur met een grote pot mahou-bier (€2,50) op het terras in het zonnetje. Hier weer fotos uploaden en overdenk ik mijn eerste week, want ik loop nu al 7 dagen. het gaat heel erg goed, geen blaren. Totaal al 133km gelopen. Dat is gemiddeld 19 per dag. Vrijwel op schema. En slechts 3 zaken uit mijn rugzak heb ik nog niet gebruikt: mijn slaapzak (alleen nog maar in lakenzak geslapen), mijn stokken (maar dat komt vast nog) en mijn opinel mes. verder ook geen enkel ander ongemak. 20km per dag is voor mij ideaal.

Om half zes even een toer door het stadje. prachtig restauratiewerk. Een fles van 1 1/2 liter water gekocht (€1,-). Water uit de bron is niet zo lekker hier. In de kerk, ook prachtig gerestaureerd, heb ik kaarsjes aangestoken voor Lotte, Maud en de komende niño van kim en Gijs. Het is echter een elektrische installatie. een euro er in gekieperd en daar begint de flipperkast te leven. Uiteindelijk blijken er 8 kaarsjes te branden en dat lijkt mij genoeg voor mijn familie. Toch nog even bij de kaarsjes blijven zitten en dan komen de kleinkinderen heel erg dichtbij. Ik krijg er vochtige ogen van. Nu ik dit schrijf weer.

Uit de kerk bezoek ik de flappetapper en vind ik een opticien om mijn zonnebril weer goed te laten buigen en om twee kapotte neusvleugeltjes te laten vervangen. De vriendelijke mevrouw (gelukkig spreekt ze Frans) doet dit voor €4,-. Mijn wereldopticien lex Janssen doet dit met een lachend gezicht gewoon voor niks.

Terug bij de albergue zit Jean Christoph over zijn vermoeide voeten te vegen. hij vraagt of een voetmassage helpt. Ik antwoord bevestigend en daarop loopt hij onmiddellijk naar demasseuse toe, die nu spreekuur heeft in onze albergue. Helemaal gelukkig komt hij terug.

Binnen aan de bar aperitief gedronken met Brian, Jean Christoph en nu ook Rosellanie (559 en Peter (57) uit Hedemora, 200km ten noorden van Stockholm. Allemaal een rondje en ik moet voor 2 bier en 2 wijn €5,40 afrekenen. Er staan nog wat locals aan de bar en met handen en voeten voeren we een gesprek, nou ja gesprek. Dan komt een meneer binnen en die zet een geheimzinnige fles op tafel zonder etiket. Huisgemaakt. De meneer is monsieur Alphonse, spreekt Frans, maar hij is geen familie van monsieur Alphonse, de begrafenisondernemer uit de serie Allo, Allo. Er wordt uitvoerig over de fles gesproken en naar gewezen. Ik besluit te gaan vragen wat het is en dat wordt me door Jose, Jose en meneer Alphonse uitvoerig uit de doeken gedaan. het is Orujo, 50% alcohol, een soort grappa. Of ik wat wil proeven? nou vooruit dan. Komt zo´n zelfde aangebroken fles onder de toonbank vandaan. Ik een slok net alles zij. Christeneziele, alsof een brandend zuur door mijn slokdarm richting maag stroomt. tranen in de ogen. Vuurpijlen, enz. Kortom, het was verrekkes sterk. Na een halve liter water ging het weer enigszins en gingen Jean Christoph en ik op zoek naar een restaurant.

Hij vond wat. Restaurant is een groot woord voor een kale houten rafel onder zeildoek, waarvan tenten worden gemaakt. Wat normaal de ramen zijn zat nu in het dak. mevrouw zelf kwam ons bedienen. Het tafellaken was een stuk afgescheurd wit papier. Maar lekkere gemixte salade en een nog lekkerder onvervaslste steak frites met een groot stuk heel erg lekker meloen na. En natuurlijk koude lokale wijn. €10,-

Om negen uur terug in de albergue. Wat was het koud: 6C, maar op de kamer werd het warmer. Brian kwam op dezelfde tijd als wij terug en om kwart over negen ging het licht uit.