Dit stuk schrijf ik vanachter mijn eigen computer thuis. Onderweg nergens meer kunnen internetten. Ik ben nog niet geschoren, de krant nog niet uit de bus gehaald. Zit nog helemaal in het Santiago verhaaltje en wil daar pas uit als ik ook dit (voorlopig) laatste stukje nog heb geschreven.

In Leon zijn we terechtgekomen in de grootste albergue van de stad. Midden in het oude centrum. Wordt (strak) geleid door nonnen. Jaja, uitstervend ras, maar ze bestaan nog steeds. Deze kleine moeder overste had stevig de broek aan, terwijl ze toch een wit (werk)habijt droeg.

Giovanni en ik komen terecht op en van de 4 mannen slaapzalen a 52 bedden. Het is er gemoedelijk druk. Bij de vrouwen ook hetzelfde. Zoals je hier hoort. Het klopt echt: Mannen en vrouwen apart. Echtparen? Niets mee te maken: man en vrouw apart. Maar dit wordt niet consequent doorgevoerd, want als ik wil internetten wordt ik door minstens 2 van de vrouwenslaapzalen geleid naar het internet hokje. Dat dan weer wel.

Giovanni en ik ontdekken dat we een team zijn. Hij weet veel meer van techniek (studeert medicijnen en wil later oncoloog worden, maar hij rookt wel) en ik heb veel meer ervaring met reizen. Dat komt goed van pas bij het vervolg van onze reis.

Na het douchen een half uur gesproken met Helena uit Motaro ten noorden van Barcelona. (Wij zitten samen op een combistekker om de Iphones op te laden). Zij is 24 jaar en logopediste. Dit is haar eerste caminodag. Zij spreekt al best aardig engels en wil dit verbeteren. Ik vertael haar dat de camino de kans is: praat niet alleen met spanjaarden maar met de andere nationaliteiten. Vertel dat je je engels wil verbeteren en iedereen gaat je helpen. Ze belooft het te doen.

Daarna eten. Giovanni niet. Hij is ziek en houdt alleen rijst en yoghurt binnen. In de eetzaal ben ik de eerste. Dacht ik eerst dat ik werd bediend door meneer pastoor (wat klinkt dat dubbelzinnig). Hij spreekt bijna alleen maar spaans. En dan krijg je van die Monti Python achtige dialogen. Op mijn vraag of de macaroni van het voorgerecht warm of koud wordt geserveerd antwoord hij dan ook gedecideerd: "Nee, hij is met tomaten!".

Voor het eerst in deze camino maak ik nu mee dat er 3 spanjaarden binnenkomen en niet aansluiten aan tafel zoals dat gebruikelijk is. Later doet een mevrouw uit Marseille hetzelfde. Als ik klaar ben met eten, zeg ik de spanjaarden goeiedag in hun eigen taal en spreek ik madame in het frans aan. Zitten ze toch allemaal wat schaapachtig te kijken. Maar ik wens hun een buen camino.

Het diner: macaroni (warm, penne) met tomaat en een lekker gekruid gehakt, daarna kalkoen (heerlijk mals) met soort belgische friet en rijstpudding na. Een wijn uit de omgeving volgens de fles, terijl ik nu al dagen op de meseta rondstekker en nog geen wijnstruik heb gezien. Wel veel zonnebloemen. het zal toch niet dat..............? (totaal EU 9,-).

Sorry, even onderbreking van het verhaal. Er staat een bloemist voor de deur met een bloemetje voor Chris van Alfred en Antoinette, de schurken. Zit ik hier weer met vochtige ogen te schrijven. Ja, ook nu weer: van je vrienden moet je het hebben!!!

Direct na het eten Giovanni van zijn nest geplukt. We moeten een taxi regelen om ons weer naar het busstation te brengen. Daar zijn we om 21.30. een uur te vroeg, maar beter dan een minuut te laat. Nog gauw effe naar de WC en dat is maar goed ook, want in onze bus zit er geen en we moeten er 4 1/2 uur in zitten. (Ter vergelijking: afstand Leon - Madrid is ongeveer even ver als Venlo- Parijs) Maar goed dat ik al aan mijn prostaat ben geopereerd, want na 3 1/2 uur in die bus krijg ik toch visioenen van hoe ik zo decent mogelijk in die bus een lege fles moet vullen. En die lege fles, die heb ik al!!!!!

De bus vertrekt stipt om 22.30 en rijdt in een ruk naar het vleigveld over mooie, brede, lange, glooiende snelwegen. In de bus heb ik naar mijn gevoel geen oog dicht gedaan: geen voetensteun en mijn stoel kon niet in de slaapstand. Giovanni met zijn lange benen gaat gewoon lanuit in het gangpad liggen en slaapt vrijwel direct. Rond 03.00 arriveren we. Ik ben al gelijk op de goede terminal. Giovanni moet nog verder. Hij omhelst me en ik krijg nog 3 kussen van hem en hij bedankt me dat ik bij hem ben gebleven.

In de terminal gelijk op zoek naar wifi. Dat is het eerste kwartier gratis zegt de vriendelijke mevrouw achter de infobalie. Maar na een kwartier nog steeds geenverbinding. Wel verschijnt het bericht dat ik vanaf nu moet gaan betalen en vraagt men mijn creditcardgegevens. Nou vooruit dan maar. Maar ook dit werkt niet. Stik. Dan maar gewoon een sms naar Ine dat ik veilig op het vliegveld ben aangekomen.

Dan maar een colatje kopen in de nachtbar van de terminal. Dat lukt voor EU 3,- (ik ben weer in de real world). Ik moet tenslotte nog 9 uur hier "kapot slaan". Als me dit overkwam bij NAVTEQ, dan nam je gewoon een taxi naar het dichtsbijzijnde hotel en ging daar pitten, maar dat wil ik niet. Nog effe door op z'n peregrino's, dus ergens een bank zoeken om op te slapen. Allemaal bezet. Maar ergens in een hoek liggen nog een stel reizigers op de grond. Het is nog 29C, dus dat moet nog kunnen. Plaats genoeg. Ik ga er bij liggen. Ik val toch niet op. (Heb ik in mijn NAVTEQ kloffie nooit gedaan). Is toch eigenlijk wel leuk (voor even) om als een vagebond te leven. Ik raak hier toch nog 1 1/2 uur van de film kwijt (toch nog wat geslapen dus, zo op de grond met mijn hoofd op mijn rugzak). Maar dan het opstaan. Nondedju wat ben ik stijf en dan ook nog mijn pijnlijke ingetapete poten. Moet best een koddig gezicht zijn geweest. Heb er helaas geen filmpje van.

Ga op zoek naar een stopcontact om mijn Iphone op te laden. In de hele terminal niets alleen op de WC stikt het ervan. tensloote ontdek ik er een in de buurt van een schoonmaakhok. Heb ik een half uur tussen de stofzuigers gezeten.

Inmiddels is het 06.00 uur en de drukte neemt weer toe. De mensen kijken naar mijn ingetapete voeten en dan naar mij, de ongeschoren zwerver. Ik vind dat wel geinig, want ik weet wat er met mij aan de hand is en zij niet.

Ik ga ontbijten: EU 8,95 voor een kopje cafeo con leche, glas jus d'oranges en twee halve broodjes, met ham en kaas/tomaat (warm) en dat alles geserveerd door een chagrijnig wijf. Kan ik toch niets aan doen dat ik klant ben en dat zij hier om 06.00 moet werken? EEn alberguist in de meseta zou zich voor zo'n ontbijt hebben geschaamd.

Weer verder met mensen kijken. Het tape is al lekker groezelig en begint op plekkene los te laten. Mag Ine vanavond met haar pedicure handen helemaal zachtjes verwijderen.

Om 09.15 gaat eindelijk het "hok" van Air Berlin open. Een vriendelijke spaanse schone (letterlijk een hele mooie) hielp me. Toen ik me excuseerde voor mijn uiterlijk, maar dat ik afgelopen weken 400km van de camino had gelopen en dat Spanje zo mooi was en de spaanse mensen zo geweldig, hielp ze me nog veel meer. Zeer snel had ik mijn incheckbewijs (alles geweldig geregeld Kim) en kon het wachten op het inchecken beginnen (nog maar 3 kwartier). het vliegverkeer ging prima. Nog geen enkele vlucht met vertraging. Hoera. Todat de mijne op het scherm verscheen: 70 minuten vertraging!! Dus voor mij geen 9 uur kapotslaan, maar nog eentje extra.

Nu ik mijn incheckkaart heb ga ik mijn rugzak laten "in-wrappen". Er zijn teveel uitsteeksels aan en loshangende riemen. Dat belooft het dienstdoende bedrijf voor EU7,- te doen. Als ik afreken moet ik EU11,- afrekenen. Als ik hier wat van zeg antwoord de vriendelijke meneer mij in vloeiend spaans (letterlijk, want hij spreekt behoorlijk vochtig) met zijn hele mond vol halve tanden, dat ik er ook een verzekering bij heb, en weet ik wat allemaal meer. Ik laat het maar zo. Ik vind een trolley, want mijn rugzak kan nu niet meer op mijn rug. en stekker naar de incheckbalie. Daar ben ik de eerste, maar de balie is nog niet open, dus ga ik er maar op mijn trolley voorzitten.

Achter mij komt een chique duits nederlands echtpaar te staan. De mevrouw kijkt naar mijn voeten en ik leg maar gelijk uit hoe dat komt en voor ik het weet heb ik een zeer geanimeerd gesprek met Roos en Hans-Dieter uit Monchen Gladbach. Zij zijn zeer geinteresseerd. Zij krijgen ook mijn blogadres en beloven het te gaan lezen. Zij zijn nu ook fan.

Bij de incheckbalie blijkt mijn rugzak precies 10kg te wegen. Dat is bijna 2kg minder dan bij mijn vertrek op de camino. Dat komt door mijn weggevertjes, waar ik eerder over schreef. En ik weet nu ook hoe ik volgend jaar nog minder mee wil nemen.

Door de douane zonder problemen en achter de douane een "lunch" aangeschaft: Een fles water en een stuk(je) lauwe coca de mercade con tomate (een soort pizza met tomaten) voor EU6,95. Op de meseta, maar dat verhaal kennen jullie al..... Wat is het eten op een vliegveld toch altijd een feest. Overigens was deze juffrouw wel erg vriendelijk.

Eindelijk kunnen we boarden en precies een uur later dan gepland stijgen we op. De piloot belooft ons direct na de start dat het wat sneller zal gaan dan gepland. Dit i.v.m. rugwind. Ook belooft hij ons mooi weer.

Naast mij zit een jonge moeder Christel met haar 3 jarig dochtertje Lita. Zij is werktuigbouwkundig ingenieur. Al snel zitten we over de kids te praten en ik tover trots het laatste filmpje van Lotte en Maud tevoorschijn om te showen. Ik krijg er zelf weer een brok van in mijn keel.

Pamplona zie ik nog op het schermpje voorbijkomen, na weer zo'n heerlijk (maar niet heus) vliegtuigbroodje (ham geloof ik) maar het volgende dat ik hoor is de stem van de piloot: "Cabine crew prepare for landing". Toch weer een dik uur van de film kwijt.

Op het vliegveld door een soort hindernisbaan a la "Venlo stormt" (er wordt weer eens verbouwd) Vliegtuig uit, slurf in, slurf uit, trap 2 verdiepingen naar beneden af, bus in, ritje in de bus, bus uit, trap 2 verdiepingen naar boven, kruip door sluip door gangen, trap 2 verdiepingen naar beneden (en mijn voeten doen vooral nog pijn bij trap op, trap af) kom ik eindelijk bij de bagageband. Voor EU1,- een trolley gekocht en mijn baal komt er gelukkig als een van de eerste uit.

En dan naar buiten en daar staan Ine, Gijs, Kim en Bo te wachten. Knuffelen. Thuis. Bo springt normaal altijd als een gek tegen me op, maar nu wordt ik eerst uitgebreid besnuffeld. Ik begrijp het: te veel vreemde luchtjes. Je ziet Bo denken: Waar heeft die knurft toch allemaal gezeten?

Op weg naar huis wordt me gevraagd wat ik wil eten. het maakt me niets uit. Ine hakt de knoop door en gaat Chinees halen bij Boedha. Opa wordt ook nog gebeld, dat hij na het biljarten kan komen meeeten.

Dan thuis in je eigen omgeving met al die luxe. het is behoorlijk wennen. Tijdens het eten veel verteld, maar merkte ik ook dat ik al behoorlijk wat heb gedeeld op deze site met iedereen.

Het laatste wat ik doe bij het eten is samen met Kim de agenda van volgend jaar nakijken. In augustus eerst met Venlona naar Timisoara, dan de Zomerparkfeesten en dan kan ik op 26 augustus 2015 weer vertrekken naar Carrion de los Condes op de camino............ Dezelfde plaats waar ik moest stoppen met lopen.

En toen heb ik meer dan een uur liggen weken en heeft Ine heel voorzichtig de tape, pleisters, gaasjes van mijn voetjes gehaald en ben ik gaan snurken.....