06.00 weer op. Zonder wekker, want er waren er al genoeg in beweging. Mochten jullie soms vreemde letters tegenkomen, dan ligt het dit keer echt aan het toetsenbord. Niet alleen is het spaans maar er zijn een groot aantal letters en cijfers vrijwel (uitgeveegd).

Gisteravond na het schrijven van het laatste blog naar bed. Tenminste dat dacht ik. Mijn buurman bleek nl. Simone (m) te zijn en zijn bovenbuurvrouw was Jacqueline (ong. 40) uit Montpellier. Nog effe gezellig camino ervaringen uitgewisseld. Weer in het Frans, want dat bleek de mest gemeenschappelijke taal. Ik realiserde me later in mijn bedje dat dit een behoorlijk Franse dag voor me was geweest. Ik schat zo´n 70%. Prima zo.

Vannacht zeer goed geslapen. Ik heb gedroomd van grote pannen nassi van Ine met zelfgemaakte satesaus. Was zeker een reactie op de koude hap van gisteravond.

Om 06.15 was ik al op weg: het inpakken gaar steeds sneller. De twee bananen van gisteren zijn mijn ontbijt op de eerste km. Loop ik toch weer Eppo en Stien achterop (een nederlands echtpaar met door mij verzonnen namen, want zij zijn voor mij het absolute bewijs waarom je de camino alleen moet lopen. Ik schrijf daar een apart artikeltje over en ik grimlach nu reeds.

Om 07.00 zitten de eerste 4 km van de 28 er al op. In Ages in een hele kleine albergue (je kon er bijna je kont niet keren, laat staan met rugzak erbij) bij schattige mensen alles zelfgemaakt afgelopen nacht koop ik weer een dubbelen cafeo con leche en een epenade (EU 4,20). Svp epenada zelf opzoeken. Heerlijk. Aan tafel behandel ik mijn eerste! opkomende blaar met compeed. Komt Grant uit Oklahoma (53) bij mij aan tafel zitten. Hij is een gepensioneerde US army lt col. Kijk wij hebben gelijk een band, want laat ik dat nu ook zijn. We begonnen over West Point en de KMA in Breda en besloten samen verder te lopen en gezellig door te ouwehoeren. Kletsen doe je immers niet in het leger. Geweldige vergezichten weer met velden rijpe zonnebloemen. Vlak voor Atapuerca (3 km verder) ontdekken we een klein tentje ergens in een gemaaid korenveld langs de weg.

Het is dan al 08.00 uur en Grant vindt dat de bewoners lang genoeg hebben geslapen. Hij stekkert dus dat veld in en roept: "Marriott services. This is your wake up call". Het tentje gaat open en twee vrouwenhoofden komen naar buiten, echt op hun voordeligst. Alsof ze door de wringer zijn gehaald. Grant begint gelijk weer te kletsen tegen die vrouwen. Ik sta te lachen en besluit door te lopen. Met mij en Grant wordt het toch niets meer, want hij vindt die vrouwen toch veel leuker.

Vandaag moeten we weer een keer bijna 1000 meter omhoog, gelukkig niet zo heftig als gisteren, maar toch. Het lijkt wel een soort calvarieberg. Onderweg naar boven passeer ik Heidi. We zeggen allen maar buen camino tegen elkaar. Allemaal grote keien en hlemaal bovenaan een kruis. Daar hangt echter (nog) niemand aan, maar ik wil ook niet de eerste zijn. Bovegekomen eerst even een steentje op de berg bij het kruis gooien (traditie) en dan ontvouwt zich weer een geweldig nieuw panorama, met in de verte Burgos, maar ja dat is nog 4 uur lopen.

Om 09.30 in Orbanejo-Riopico (al over de helft van vandaag). Alleen een dubbele cafeo con leche (EU 1,50) want die empenada en de 2 bananen zijn nog niet weg. En nu op weg voor de tweede helft van vandaag: Vals plat naar beneden naar Burgos met een omweg om het vliegveld. Loop ik nog bijna verkeerd (apart verhaal) maar wordt gelukkig door spaanse peregrino´s ("he amigo!!!!!!!") teruggeroepen. Om 11.30 loop ik de buitenwijken van Burgos binnen. Niet het mooiste wat je altijd ziet. Ik besluit dan ook niet meer te rusten en om mijn tocht wat te verlevendigen zeg ik tegen iedereen die ik tegenkom vriendelijk: "Hola buenas dias" en meestal krijg ik vriendelijk "buen camino¨terug. Heel lief van zo´n muppet (formaat Lotte), die roept met haar schelle stemmetje: "Heeeee peregrino!!! Buen caminoooooo!!". Nou dan smelt je. Moeder staat er lachend bij te kijken. De weg staat goed aangegeven. Alleen een keer wat minder. Dus ik vraag aan een man "Camino?" en hij zegt ¨" I don´t know. I am portuguese". Had ik weer.

Langzaam worden de gebouwen ouder en om 12.15 meld ik m bij de albergue municipal in het oude centrum. Precies 6 uur na mijn vertrek vanochtend. Van binnen zeer modern. Ik heb bed nr 124 (beneden). Eigen stopcontact, bedlampje en per 6 personen een douche. En de schoenen gaan in een apothekerskast. Echt waar. En het meurt niets. Geen zweetvoetenlucht, want er zit een ventilatiesysteem in!! Binnen loop ik Benjamin en Max weer tegen het lijf. Zij weten me al te vertellen dat er een internet hoek is. Blijk ik in een hele duitse hoek te liggen. Allemaal bekenden. Alleen Giorgio boven mij uit Venetie komt ook uit een ander land.

Op blote poten naar boven met rugzak, gelukkig maar een verdieping. Bed opmaken, douchen, wassen, was ophangen , Ine bellen en onze venlona preses effe sms'n dat het nog helemaal goed met me gaat en dat ik vandaag op de lange stukken weer gegaldert heb.

Daarna 1 1/2 uur tussenmeur en artikel schrijven. Straks (na 5 uur) sokken kopen. Nu is het siesta.