Degenen, die mij kennen zullen zich wel afvragen: ¨Hoe krijgt hij toch die ñ in zijn verhaal? Wel hier is de onthulling van dit geheim: Staat gewoon op het toetsenbord.

06.00 reveille met Gregoriaanse muziek. EEn stel Amerikan heeft hartstochtelijk geprobeerd deze uit te zetten, maar dat ging niet.

Om 06.30 liep ik in lichte regen (hoezo Hollands weer) onder mijn parapluutje al op de camino door het bos. 100 meter voor mij liepen een stel met hun licht te klooien in plaats van dat ze hun ogn gewoon aan het donker laten wennen. Het regende meer dan 3 uur en ik liep door een landschap met voornamelijk koeien. Van de 27 km van vandaag bleken er 22 over onverharde weg te gaan en ik vond dat nog plezierig ook.

Kwam nergens een ontbijtent direct langs de route tegen, dus heb ik de resten van het lunchpakket (de boerenomelet) van de dag ervoor maar opgegeten. Op een gegeven ogenblik moesten we over een klein riviertje over een betonnen ondergrond, die ong. 2 cm onder water stond. Ik was de eerste van een groepje dat op dat moment achter me liep. Ik riep nog¨Pas op dit is glad¨maar toen lag ik al voorover (de 12kg in de rugzak hielp hierbij) in de majjem. Alles nat aan de voorkant. gelukkig niets aan mijn Iphone en fototoestel. En je snapt het al: de rest kwam droog over. We waren 1km van een dorp af en daar heb ik me in een supermarktje annex restaurant omgekleed: hypermoderne toiletten).

Toen ik omgekleed was had ik weer 1kg bagage extra: vochtige kleding). Maar ja 12 of 13 kg in je rugzak, wat maakt dat uit. Toen ik van het omkleden terugkwam zat er een dame aan mijn tafel, die ik de dag ervoren enkele malen voorbij was gelopen en zij mij. Dit bleek Karin, mondhygieniste uit Munchen te zijn. We stapten samen naar buiten en zijn ook samen verder gelopen. In het volgende dorp moest zij bananen hebben en daar kwam Max (ook met bananen) student uit Hannover bij ons. Gezellig kletsend hebben we die dag doorgelopen. Waren toch in totaal weer 280 meter omhoog en 270 meter omlaag met flink steile stukken.

Sorry ik moest even weg om het Wilhelmus te zingen. Want alle nationaliteiten hebben hun hymne gezongen (US, Letland, Zweden), maar dit terzijde.

Ook hebben we op deze dag als lopers veel mountainbiker pelgrims gepasserd, tenminste als zij op de steile stukken hun karretje naar boven moesten duwen. later kwamen ze dan weer met een rot vaart naar beneden. Sommigen hadden gelukkig een bel.

Añs lunch had ik koffie met een bladerdeegtaartje met vijgen. Erg lekker

Om 16.00 waren we in Larrasoña, waar een bejaarde dame de (primitieve) refugio runde met strakke hand: schoenen buiten, 22.00 slapen en voor 07.30 weer weg. Gelukkig gaf ze ook een stempel en de kosten van de overnachting waren EU 6,-. Ik kwam weer in een (wiebelig) bovenbed terecht. Gelukkig werkten de douches ook alleen kwam het water er letterlijk aan alle kanten uit. Ik stond me af te drogen in mijn hok en kreeg nog een straal van Bill, mijn US collega uit New Jersey. Maar hij had ook mijn straal over de schutting gekregen.

We sliepen met 28 man/vrouw op het slaapzaaltje.

Toen erg lang wassen van al mijn zeiknatte spullen en die konden gelukkig allemaal in de zon drogen. Echter allen mijn broek was helemaal droog. Alle collega´s vonden dat ik talent voor wassen had. Ik had wasmiddel gekregen van Karin want zij von haar tube te zwaar.

Toen gezellig gegeten in een typisch spaans restaurantje voor EU12,- : Knoflooksoep (heerlijk, aardappels met draadjesvlees op z´n spaans een ijsje (soort magnum), Baskische rode wijn (Eskortit). Smaakte allemaal prima.

Toen we terugkwamen uit het restaurant (Dave uit Schotland en ik waren de laatsten) ontdekten wij nog een halfvolle fles Rioja op de tafel voor de refugio. Wij vonden het allebei een vorm van drankmisbruik om deze fles te laten staan en hebben onze plicht gedaan: gezellig kletsend deze fles uitgedronken en toen om 21.45 naar bed ruim binnen de tijdslimiet van mevrouw de directeur.